Αναζήτηση
«Στη Βενετία, γράφει ο J.J. Norwich στο βιβλίο του The Middle Sea, ελάχιστοι πολίτες αμφέβαλλαν ότι όσα έκανε η διοίκησή της ήταν για το καλό τους».
Αν αντιστρέψετε το επιχείρημα θα βρεθείτε από τη Serenissima του 15ου αιώνα στην Ελλάδα του 21ου. Η κυβέρνηση αυτή δεν έχει περίοδο χάριτος. Κυβερνά τέσσερα γεμάτα πλέον χρόνια.
Η διαχείριση κρίσεων θα έπρεπε να είναι η πεμπτουσία της προσπάθειάς της. Συνέβησαν τα Τέμπη.
Η πλειοψηφία με την ψήφο της αποδέχτηκε την επιχειρηματολογία ότι η κυβέρνηση δεν είχε την ευθύνη αλλά ένας απαρχαιωμένος οργανισμός.
Αλλά στη Νέα Αγχίαλο η ευθύνη είναι 100% κρατική.
Τα όσα συνέβησαν εκεί πέραν της καταστροφής που θα μπορούσε να είχε προσλάβει γιγάντιες διαστάσεις, φέρνουν στην επιφάνεια ανεπάρκειες ενός τμήματος του κρατικού μηχανισμού, των ενόπλων δυνάμεων, που είναι επιφορτισμένο με την άμυνα της χώρας, την προστασία της επικράτειας και απορροφά για τους λόγους αυτούς πάνω από το 2% του κρατικού προϋπολογισμού.
Αυτή είναι ήδη μια πολύ σοβαρή διαπίστωση που θα έπρεπε να είχε οδηγήσει σε απόδοση ευθυνών σε πολύ υψηλότερα κλιμάκια.
Αλλά υπάρχει και μια δεύτερη εξίσου σοβαρή που θα έπρεπε να απασχολήσει τον πυρήνα του επιτελικού κράτους: η κυβέρνηση την προηγούμενη τετραετία ανέδειξε ως βασική προτεραιότητα της εξωτερικής πολιτικής και της αμυντικής διπλωματίας τη μη πώληση F-16 στην Τουρκία, την αναβάθμιση των δικών μας, την προμήθεια F-35 και την αποκατάσταση ευνοϊκής ισορροπίας στους αιθέρες υπέρ της Ελλάδας.
Η προσπάθεια του ελληνοαμερικανικού λόμπι σχεδόν αποκλειστικά επικεντρώθηκε στην επιδίωξη αυτή και έφερε αποτελέσματα.
Η ομιλία του Πρωθυπουργού στο Κογκρέσο, κορυφαία επιτυχία της ελληνικής διπλωματίας (βλ. Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου), είχε αυτή την αναφορά που εξόργισε τον Ερντογάν και οδήγησε σε σκλήρυνση των τουρκικών θέσεων την προηγούμενη διετία.
Και τι συνέβη την προηγούμενη εβδομάδα; Οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, η Τουρκία αλλά και η παγκόσμια κοινή γνώμη παρακολουθούν μια καταστροφή που αναδεικνύει την ανεπάρκεια των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων να προστατεύσουν αυτό το πολύτιμο αγαθό για την ισορροπία στο Αιγαίο και την αποτροπή της τουρκικής απειλής που θεωρητικώς απορροφά το 95% του ανθρώπινου δυναμικού τους και των μέσων που διαθέτουν.
Αν αυτό δεν είναι κόλαφος, τι είναι; Αν αδυνατίζει την προβολή ισχύος της χώρας, δεν πρέπει να οδηγήσει σε εκπαραθύρωση των υπευθύνων στο ανώτατο επίπεδο; Μπορεί να εξαντληθεί η απόδοση ευθυνών στον διοικητή και στην περιοδεία που αναβλήθηκε εν τω μεταξύ ενός υφυπουργού που χρίζεται εντός 48ώρου σε υποψήφιο περιφερειάρχη;
