Η αντίδραση της κυβέρνησης στη δολοφονία του 29χρονου Μιχάλη προκαλεί κι ένα ερώτημα υπαρξιακής φύσης για την ίδια: τι ακριβώς έχει μάθει από το παρελθόν της; Στην πρώτη της θητεία, σχεδόν κάθε φορά που βρέθηκε αντιμέτωπη με έκτακτες συνθήκες, μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου – ή ακόμη κι ο επικεφαλής της – ζήτησαν συγγνώμη ή παραδέχτηκαν ον δε ρέκορντ «αστοχίες» και «παραλείψεις», απαριθμώντας έπειτα τις πρωτοβουλίες που σχεδιάζουν προκειμένου τα λάθη να μην επαναληφθούν. Για παράδειγμα, λίγες μέρες μετά τη δολοφονία του Καμπανού το 2022, έγινε μια σύσκεψη υπό τον Πρωθυπουργό, έπειτα η επίσημη κυβερνητική φωνή προανήγγειλε τη θεσμοθέτηση πρόσθετων ρυθμίσεων κατά της οπαδικής βίας, ενώ προτού καν τελειώσει εκείνος ο Φεβρουάριος τρεις υπουργοί ανακοίνωσαν «δράσεις πολιτικές και θεσμικές πρωτοβουλίες» που θα έλυναν το πρόβλημα των χούλιγκαν. Ολες ψηφίστηκαν. Αλλά προχθές ένας νέος άνθρωπος δέχθηκε θανάσιμες μαχαιριές από κάποιους που η αστυνομία δεν γνώριζε απλά ότι είναι «risky fans», ήξερε και τις πινακίδες κυκλοφορίας των αυτοκινήτων τους. Αρα, νομιμοποιείται κανείς να αναρωτηθεί αν η επιτελικότητα που έδειξε η κυβέρνηση πριν από ενάμιση περίπου χρόνο «για να μην υπάρξει άλλος Αλκης» ήταν αρκετά επιτελική.