Μια μάνα κλαίει το παιδί της. Μια χώρα θρηνεί. Τι σημασία έχουν τα λόγια; Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Μόνιμα το ίδιο σενάριο. Μια κοινωνία που δεν μαθαίνει. Τα θύματα πολλαπλασιάζονται. Καμία ασφάλεια. Δεν ξέρεις από πού θα σου έρθει. Το ποδόσφαιρο έχει γίνει εδώ και χρόνια το καλύτερο καταφύγιο για σχιζοφρενικές συμπεριφορές. Πόλεμο δεν έχουμε, αλλά κάθε φορά θα βρεθεί τρόπος για να καταλήξουμε στην τραγωδία. Ηρθαν απέξω σαν σε πολεμική ταινία και χτύπησαν σαν κομάντο. Νοσηρή φαντασία. Για τους ίδιους (τώρα ήταν οι Κροάτες) ήταν μια επιτυχία. Για παράσημο. Πόσο άρρωστα άτομα. Πανδημία. Εχουν γίνει τόσα κι άλλα τόσα, αλλά δεν ασχοληθήκαμε επειδή δεν υπήρξε νεκρός. Τώρα έχουμε και πάλι. Λέξεις και καταδίκες χιλιάδες. Φταίει η Αστυνομία. Το λες και προχωράς. Μυαλό δεν βάζουμε. Ελληνες, Κροάτες και όλα τα Βαλκάνια. Δεν είναι παρηγοριά, αλλά η κατάσταση έχει ξεφύγει παντού. Μίσος. Αδικαιολόγητο. Με όπλο το ποδόσφαιρο. Σφάζονται παντού. Αντί για στολή, φανέλα της ομάδας. Τη βάζουν μπροστά και όλοι γίνονται μάγκες. Με λίγες λαβωματιές ουδείς ασχολείται, ε; Μεσαίωνας. Ο κόσμος έχει πάρει για τα καλά την κατηφόρα. Ο πολιτισμός μας είναι σε σήψη. Μόρφωση, εκπαίδευση, ανάπτυξη, λεφτά, αλλά τα φονικά ένστικτα του ατόμου είναι πάντα εδώ. Ολα είναι εντελώς τρελά, βασιλεύει το πραγματικό χάος.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή