Λέμε συνήθως ότι ο συναγερμός είναι διαρκής και δεν επιτρέπεται ο εφησυχασμός. Η άνοδος και η απήχηση της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη συμβαδίζει με τα πλέον δυσοίωνα συμπτώματα του λαϊκισμού, του ρατσισμού και της μισαλλοδοξίας. Η δημοσκόπηση σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, την οποία παρουσιάζουν σήμερα «ΤΑ ΝΕΑ», είναι η τελευταία υπενθύμιση – για τα διαφορετικά προσωπεία που παίρνει το φαινόμενο και τα πολιτικά πρόσωπα τα οποία ευνοεί. Υπό την κάλυψη συχνά ενός μανδύα «νομιμοφάνειας» και φιλολαϊκών προτάσεων ευρωπαίοι ηγέτες βλέπουν τα ποσοστά τους να αυξάνονται. Την ίδια στιγμή, όμως, είναι μια υπενθύμιση και για τη στάση του φιλελεύθερου ευρωπαϊκού τόξου. Χρειαζόμαστε λιγότερα ευχολόγια και περισσότερη πολιτική δράση. Λιγότερες καταγγελίες και περισσότερες προτάσεις. Για την ανεργία και την προελαύνουσα τεχνητή νοημοσύνη, την κοινωνική συνοχή στο πλαίσιο της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, τις επιπτώσεις της κλιματικής κρίσης. Δυστυχώς το θεώρημα «στην πολιτική δεν υπάρχει κενό» ισχύει και σε αυτή τη σκοτεινή και επικίνδυνη εκδοχή του. Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες αναζητούν τις προτάσεις από τις κυβερνήσεις και την αξιωματική αντιπολίτευση. Οταν αυτές αργούν να φτάσουν ή – το χειρότερο – δεν προκύπτουν καν, το κενό αποδεικνύεται εύφορο έδαφος για την ανάπτυξη του λαϊκισμού, της αντίδρασης και της σκληρής Δεξιάς σε όλες τις εκφάνσεις της.

Ας μην εκτρέφουμε αυταπάτες. Για ορισμένους ηγέτες εντός και εκτός ηπείρου η «Ευρώπη» χρησιμοποιείται ως ευκαιρία. Μόνο που αφορά τις προσωπικές μεθοδεύσεις και τον πολιτικό ναρκισσισμό τους. Ο τελευταίος δεν είναι μονίμως ακίνδυνος.