Εστω ότι ξεκινούν καλόπιστες συζητήσεις με τη γείτονα Τουρκία, που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στην υπογραφή συνυποσχετικού για την από κοινού προσφυγή ενώπιον διεθνούς διαιτησίας, οργάνου ή δικαστηρίου (Χάγη, Αμβούργο, Λουξεμβούργο).

Και έστω ότι η Τουρκία δεν εγείρει περαιτέρω αξιώσεις επιπέδου mavi vatan / γαλάζιας πατρίδας και αίρει το ενεργό (ακόμα) casus belli, αποσύροντας τη στρατιά Αιγαίου, συναινώντας στο θέμα υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ.

Ποιο υπερεθνικό όργανο θα επιβάλει στην Τουρκία τη συμμόρφωσή της (αν αρνηθεί να συμμορφωθεί, σε περίπτωση που δεν τη συμφέρει) με τις δικαστικές αποφάσεις του ΔΔ Χάγης ή του Δικαστηρίου του Αμβούργου για το Δίκαιο της Θάλασσας ή του Δικαστηρίου της ΕΕ;

Ο ΟΗΕ, τον οποίο αγνοεί επιδεικτικά, όπως στην περίπτωση της Κύπρου;

Η ΕΕ ή κάποια μεγάλη δύναμη που θα της επιβάλει την εφαρμογή της απόφασης με στρατιωτικό τρόπο;

Δεν πρέπει να διαφεύγει την προσοχή μας το γεγονός ότι η Ελλάδα ουδέποτε διεκδίκησε ή αμφισβήτησε κάτι από την Τουρκία, τηρώντας τις διεθνείς ιστορικές συνθήκες και εφαρμόζοντας το διεθνές δίκαιο, όπως επικαιροποιημένο ισχύει σήμερα.

Αντιθέτως, η Τουρκία, από τις 29 Οκτωβρίου 1923 που ιδρύθηκε ως νέο κράτος και μέχρι σήμερα, είναι σταθερά διεκδικητική / αναθεωρητική στο status quo της περιοχής, ενώ, παρότι χώρα του ΝΑΤΟ, κατέχει παρανόμως τμήμα χώρας της ΕΕ, της Κύπρου, και ουδείς μπορεί ή δεν θέλει να της επιβάλει κυρώσεις, μέρες που είναι (14 Αυγούστου 1974, β’ Αττίλας). Τουναντίον, έχουμε δει κινήσεις ΗΠΑ, Αγγλίας και ήδη Ρωσίας να εξυπηρετούν υπηκόους τους στα Κατεχόμενα, με γραφεία ή τις πρεσβείες και τα προξενεία τους στην ελεύθερη Κύπρο.

Επομένως, πέραν των όσων πιθανόν θα κερδίσει συναινετικά η Τουρκία, τι θα μπορούσε να προσφέρει στην Ελλάδα;

Την απάντηση μας τη δίνει η ίδια η Τουρκία.

Οπως δήλωνε ο πρόεδρος και οι πρώην ΥπΕξ και ΥπΑμ της Τουρκίας μέχρι την προ σεισμών περίοδο, η Τουρκία θα ανακτήσει δικαιώματα που της στέρησαν οι παλαιές διεθνείς συνθήκες και ως αντάλλαγμα θα προσφέρει στην Ελλάδα την «ησυχία της» (sic) από παραβιάσεις και τη συνεχή ανάγκη εξοπλισμών, ούτως ώστε η Ελλάδα να διαθέτει τα χρήματά της σε κοινωνικούς τομείς.

Ουσιαστικά η Τουρκία δηλώνει πως θα παρέχει «προστασία» στην Ελλάδα. Πέραν αυτού, όμως, η Ελλάδα, εφόσον ανήκει στο ΝΑΤΟ, είναι υποχρεωμένη να μετέχει εξοπλιστικών προγραμμάτων, άρα ουδέν εξοπλιστικό ποσόν θα ωφεληθεί από τη «διευθέτηση» με την Τουρκία για να το διαθέσει κοινωνικά.

Πρέπει να συζητούμε με την Τουρκία. Ασφαλώς. Θα υπάρξει αποτέλεσμα;

Δυστυχώς δεν αισιοδοξώ και τα βλέπω ατελέσφορα όλα τα παραπάνω.

Ο Δημήτρης Σταθακόπουλος είναι δρ Παντείου Πανεπιστημίου, οθωμανολόγος / τουρκολόγος, συνεργάτης Εργαστηρίου Τουρκικών και Ευρασιατικών Μελετών (ΕΤΕΜ) του ΠαΠει, δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω, μέλος της ΕΑΔΗΣΥ