Διπλωματία, αξίες και λογική

Αν ήθελε κάποιος να αναζητήσει την default, την κατεστημένη κουλτούρα του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών (ΥΠΕΞ) αλλά και λίγο πολύ κάθε υπουργείου Εξωτερικών και κάθε θεσμικής ιεραρχικής γραφειοκρατίας θα διαπίστωνε ότι αυτή χαρακτηρίζεται από τη λογική της εγκράτειας, συντηρητικότητας, της διστακτικής έως αρνητικής διάθεσης για ανάληψη πρωτοβουλιών. Μιας λογικής που μπορεί να καταλήγει τελικά στη διαμόρφωση μιας κουλτούρας όχι επίλυσης προβλημάτων (problem-solving) αλλά σε μία στάση εκ των πραγμάτων αλλά και εξ αντικειμένου διαιώνισης των προβλημάτων (problem-perpetuating). Η λέξη-κλειδί που κυριαρχεί είναι «διαχείριση» και όχι «επίλυση» προβλημάτων. Γι’ αυτό, όπως επισημαίνει ο R. Cooper στο έργο του «Οι πρέσβεις» (The Ambassadors), ο Χ. Κίσινγκερ διέκρινε τους διπλωμάτες στους γραφειοκράτες, σ’ αυτούς δηλαδή που κάνουν εργασίες και λειτουργίες ρουτίνας εν πολλοίς με ένα ορισμένο τελετουργικό τρόπο και στους problem-solving, στους επιλυτές προβλημάτων. «Η διπλωματία απαιτεί διαίσθηση, φαντασία και δημιουργικότητα» συνήθιζε να λέει.