Ημουν 17 ετών, το 1955, όταν με άλλους θεατρόφιλους της γενέθλιας πόλης μου, της Λαμίας, φτάσαμε στην Επίδαυρο για να παρακολουθήσουμε την πρώτη επίσημη παράσταση που εγκαινίασε την ερμηνευτική επιδαύρια παράδοση των αρχαίων ποιητών του θεάτρου – την «Εκάβη» του Ευριπίδη, με σκηνοθέτη τον Μινωτή και πρωταγωνίστρια την Παξινού. Ηταν σποραδικές οι απόπειρες έως τότε προσέγγισης του αρχαίου δράματος, ουσιαστικά πειραματικές, ό,τι σήμερα  θεωρείται ως αυτονόητο, είτε σε πρωτότυπο, είτε σε μετάφραση, αλλά με προσωπεία και ξεκάθαρη άποψη πως είναι ένα θέαμα μουσειακό. Οφείλουμε, βεβαίως, στον Φώτο Πολίτη, έστω σε κλειστό θέατρο, την απόπειρα να ερμηνευθεί μια αρχαία τραγωδία σε μετάφραση και με αισθητικά εργαλεία ερμηνευτικά τα ίδια που παίζανε Σαίξπηρ, Γκαίτε, Ιψεν, Στρίντμπεργκ ή την «Τρισεύγενη» του Παλαμά και τα ιστορικά δράματα του Μελά. Υπάρχει πλούσια  βιβλιογραφία, κυρίως κριτικογραφία, για το ποιόν μιας προσέγγισης και αισθητικής παρουσίασης μιας αρχαίας τραγωδίας. Η κωμωδία χρειάστηκε να αντιμετωπιστεί ως θεατρικό δημόσιο θέαμα μετά το 1957!

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή