«Η ανάλυση της ανθρώπινης συμπεριφοράς από τον Ντοστογέφσκι έχει κάτι βαθιά φιλοσοφικό, και τόσο ο Νίτσε όσο και ο Φρόιντ γοητεύονταν από το έργο του… Ο Προυστ, που έλεγε ότι όλα τα μυθιστορήματα του Ντοστογέφσκι θα μπορούσαν να έχουν τον ίδιο τίτλο, “Εγκλημα και τιμωρία”, τον είχε μελετήσει ίσως σε μεγαλύτερο βάθος απ’ ό,τι θα ήταν διατεθειμένος να παραδεχτεί. Ο Προυστ είναι εκείνος που εξελίσσει και αναπτύσσει περαιτέρω τη φιλοσοφική ανάλυση του ψυχολογικού κινήτρου. Στον Προυστ όλα τα στοιχεία της συγκρότησης χαρακτήρων – και στην πραγματικότητα της ίδιας της μυθοπλασίας – συνυπάρχουν αρμονικά σαν κοπάδια ψαριών που τα κοιτάζουμε από τον γυάλινο πυθμένα μιας βάρκας». Εικόνες όπως η παραπάνω, που προϋποθέτουν προσωπικό βλέμμα και μια ιδιοσυγκρασιακή ανάγνωση των μεγάλων λογοτεχνικών έργων, διαπερνούν κατά δεκάδες το «Πώς δουλεύει η λογοτεχνία» (εκδ. Αντίποδες, μτφ. Κώστας Σπαθαράκης, 2023) του κριτικού Τζέιμς Γουντ, γνωστού από τα κείμενά του παλιότερα στην «Guardian» και από το 2014 στο «New Yorker». Ο Γουντ, που διδάσκει Θεωρία Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ, «ξαναδιαβάζει» τα μεγάλα μυθιστορήματα – αυτή είναι η ειδικότητά του, σαν να λέμε – για να αναδείξει τη λεπτομέρεια που αξίζει, την τέχνη των διαλόγων, τον ρυθμό και τον τρόπο με τον οποίο η λογοτεχνία μάς μαθαίνει να παρατηρούμε καλύτερα τη ζωή.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή