Το χρίσμα

Στις δημοτικές εκλογές του 2010, στη Θεσσαλονίκη, συνέβη ένα μικρό πολιτικό θαύμα. Το ΠΑΣΟΚ – με ισχυρές αντιστάσεις του κομματικού του μηχανισμού – είχε υποστηρίξει την υποψηφιότητα ενός διακεκριμένου πολίτη, με πολύχρονη παρουσία στα κοινά της πόλης, που βρισκόταν εκτός των κομματικών τειχών, πεισματικά ανεξάρτητος. Η επιλογή του Γιάννη Μπουτάρη ως υποψήφιου δημάρχου (όπως και η ταυτόχρονη επιλογή του Γιώργου Καμίνη στην Αθήνα) ήταν, βέβαια, μια επιλογή αυτοσυντήρησης. Σε μια εξαιρετικά δύσκολη, «μνημονιακή» πολιτική συγκυρία για την κυβέρνηση Παπανδρέου, που σε λίγο θα γινόταν απείρως δυσκολότερη, το ΠΑΣΟΚ δεν είχε καμιά ελπίδα να σπάσει τη μακρά – επί 34 ολόκληρα χρόνια – ηγεμονία της ΝΔ στα δημοτικά πράγματα των δύο μεγαλύτερων πόλεων της χώρας, με υποψηφιότητες που θα ανέμιζαν τη σημαία με τον πράσινο ήλιο. Μα το αποτέλεσμα αυτής της επιλογής ήταν να εκλεγεί δήμαρχος Θεσσαλονίκης ένας άνθρωπος που έβαλε τέλος σε μια μακρά περίοδο εσωστρέφειας, επαρχιωτισμού, μιζέριας και πελατειακής διαφθοράς, που άλλαξε την εικόνα, τον «αέρα» της πόλης, αποκατέστησε τον ιστορικό της χαρακτήρα και της έδωσε μια νέα θέση στον παγκόσμιο χάρτη.