Οι οργανωμένοι οπαδοί της Ντιναμό Ζάγκρεμπ, οι «Βlue bad boys», είναι από τους χειρότερους στην Ευρώπη και η UEFA το ξέρει. Η απόφασή της να μην υπάρξουν οργανωμένες μετακινήσεις οπαδών στα ματς της πρωταθλήτρια Κροατίας με την ΑΕΚ βγήκε ακριβώς γιατί οι άνθρωποι της ευρωπαϊκής συνομοσπονδίας γνώριζαν τους πιθανούς κινδύνους. Οι «Βlue bad boys» έχουν βγάλει στο γήπεδο της Ντιναμό μερικά από τα χειρότερα πανό που έχουμε δει σε ευρωπαϊκά γήπεδα με θέμα συνήθως τις μάνες των Σέρβων. Είναι υπερεθνικιστές, φιλοναζιστές. Ακροδεξιοί.

Τα πρόσφατα αιματηρά επεισόδια στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας, κατά τη διάρκεια των οποίων έχασε τη ζωή του ο 29χρονος οπαδός της ΑΕΚ Μιχάλης Κατσουρής έφεραν ξανά στην επικαιρότητα τη συζήτηση για την παρουσία της Ακροδεξιάς στις εξέδρες των ευρωπαϊκών γηπέδων. Υπήρξαν επισημάνσεις για την αγριότητα διαφόρων οπαδών ευρωπαϊκών ομάδων και γράφτηκε σωστά πως οι εξέδρες των ακροδεξιών μεγαλώνουν, όχι μόνο στα Βαλκάνια, αλλά και στην Ιταλία, στη Γαλλία, στην Ουγγαρία, στην Πολωνία, στην Αυστρία κ.λπ. Οντως αυτό συμβαίνει. Διότι στις χώρες αυτές – και ειδικά σε συγκεκριμένες πόλεις – η Ακροδεξιά ανεβάζει τα ποσοστά της διαρκώς. Δεν υπάρχει τίποτα το παράξενο: παράξενο θα ήταν να ανέβαινε ο αριθμός των ακροδεξιών ψηφοφόρων και να μειώνονταν ο αριθμός των ακροδεξιών που υπάρχουν μεταξύ των οργανωμένων οπαδών. Το ποδοσφαιρικό γήπεδο είναι καθρέφτης της κοινωνίας και το ποδόσφαιρο – που προφανώς δεν φταίει τίποτα – παραμένει ένα μεγάλο λαϊκό παιχνίδι.

Το πρόβλημα στην πραγματικότητα έγινε είκοσι, τριάντα χρόνια πριν. Τότε η Ακροδεξιά ήταν παντού σχεδόν στην Ευρώπη πολιτικά ανύπαρκτη, αλλά στα γήπεδα υπαρκτή. Η Ελλάδα είναι ένα ωραίο παράδειγμα. Οι πρώτοι πυρήνες της Χρυσής Αυγής εμφανίστηκαν σε ματς της Εθνικής ομάδας στις αρχές της δεκαετίας του 2000-2010. Στα άδεια από κόσμο γήπεδα που αγωνιζόταν η Εθνική μας εμφανίστηκαν ξαφνικά οργανωμένοι που ζητούσαν να μη γίνει πρόταση συνδιοργάνωσης του Euro με την Τουρκία, έκαιγαν αλβανικές ή κροατικές σημαίες, τραγουδούσαν το Μακεδονία ξακουστή κ.λπ., ενώ η ελληνική ομοσπονδία ήταν ανήμπορη να τους διώξει από τα γήπεδα. Την ίδια ανημπόρια είδαμε τότε και σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες: άργησαν πολύ οι αντιρατσιστικοί νόμοι, κυριάρχησε στις κυβερνήσεις μια λογική ανοχής (του τύπου «οι ομάδες ξέρουν καλύτερα να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα που δημιουργούν οι οπαδοί τους»), πίστευαν οι λίγκες και οι ομοσπονδίες πως όλα είναι μια ανόητη μόδα που θα περάσει και πως αρκούν κάποιες τιμωρίες για να περιοριστεί το πράγμα. Και δεν έβλεπαν πως οι ακροδεξιοί δουλεύουν οργανωμένα.

Γιατί η Ακροδεξιά επέλεξε τα γήπεδα για να αναπτύξει τον προσηλυτισμό της; Πρώτον, γιατί τα «πέταλα» είναι γεμάτα από νεαρούς που προέρχονται από φτωχές λαϊκές γειτονιές και κουβαλάνε το αίσθημα της εγκατάλειψης. Δεύτερον, γιατί εκεί εύκολα καλλιεργούνται μίση. Τρίτον, γιατί είναι εύκολο να αξιοποιηθεί η οπαδική οργάνωση – οι σύνδεσμοι είναι έτοιμοι και απλά περιμένουν μια κάποια χρηματοδότηση. Ολα αυτά έγιναν χρόνια πριν: τώρα βλέπουμε τα αποτελέσματά τους.

Είναι μόνο οι ακροδεξιοί το πρόβλημα; Οχι ακριβώς. Την περασμένη εβδομάδα απαγορεύτηκε να έρθουν στην Αθήνα και οι οπαδοί της Ολιμπίκ Μαρσέιγ, που είναι ακροαριστεροί και εξίσου επικίνδυνοι. Αλλά ότι υπάρχουν και ακροαριστεροί χούλιγκαν (κι αυτονομιστές και απλώς ηλίθιοι χωρίς καθαρή πολιτική τοποθέτηση) δεν είναι παρηγοριά. Απλά καθιστά το πρόβλημα σχεδόν άλυτο.