Σαν να μη μας έφταναν όλα όσα γίνονται συνεχώς και προκαλούν γνήσια κατάθλιψη, αν το σκεφτεί κανείς έχουμε και το καθημερινό και αδιάκοπο τσουνάμι «ειδήσεων» μιας άλλης, υποδόριας, ύπουλης, κρυφής μέσα στην υπερπροβολή της, αιτία τεχνητής κατάθλιψης. Μιας αιτίας εθισμού στην απώλεια συνείδησης, σκέψης, κρίσης, λογικής, αισθητικής. Που μάλιστα γίνεται μαζικότερα από καθετί άλλο και, το χειρότερο, γίνεται εθελοντικά! Και δεν είναι άλλη από τη διαρκή υπερέκθεση μεγάλων πληθυσμών στις δήθεν «ειδήσεις» που κατακλύζουν καθημερινά την ενημέρωση και εν συνεχεία με μεγάλη και εκρηκτική συμμετοχή τις «συζητήσεις» στα κοινωνικά μέσα, ως σαν να επρόκειτο για ζητήματα που αφορούν περίπου στο… τέλος του κόσμου. Πρόκειται όντως για τέλος, αν και όχι του κόσμου.

Είναι το πνευματικό τέλος όσων έχουν βουτήξει μέχρι τον λαιμό σ’ αυτό το χάλι της πιο βαθιάς ανυπαρξίας και δεν μπορούν πια ούτε να σκεφτούν τη ζωή έξω από το βάλτο του. Που εγκλωβίστηκαν για πάντα σε μία πραγματικότητα ανούσια, ανύπαρκτης σημασίας, που άλλοι τους την παρουσίασαν ως σημαντική κι εκείνοι «τσίμπησαν» όπως το ψάρι το αγκίστρι. Κι έτσι περνούν τις ώρες, τις μέρες και τους μήνες τους, στο τέλος, προτού το πάρουν καν χαμπάρι, τα χρόνια τους, ζώντας ως παράσιτα σε τρίτους. Και με την «τροφή» που θα τους δώσουν, η οποία, πάντως, για να συνεχιστεί απρόσκοπτα αλλά και να διευρύνεται και με νέο αίμα αυτός ο φαύλος κύκλος, δεν σταματά να παράγει υλικό καθημερινά. Και, μάλιστα, προσαρμοσμένο στις εκάστοτε συνθήκες.

Λ.χ., τώρα το καλοκαίρι, μονάχα οι τραγωδίες των φοβερών πυρκαγιών ήταν σε θέση κάπως να ανασχέσουν το φαινόμενο (και αυτό σε κάποιον βαθμό και για τον ελάχιστο απολύτως απαραίτητο χρόνο) του ακατάπαυστου βομβαρδισμού με ανυπόστατες βλακείες από τις θερινές εξορμήσεις και περιπέτειες διαφόρων ημεδαπών αγαπημένων  των πρωινομεσημεριανάδικων και όσων θέλοντας, ή συχνότερα ακόμα, θέλοντας και μη, ακολουθούν την ατζέντα τους στην όποια «είδηση» είναι το να πληροφορούν χωρίς καμία καθυστέρηση το ελληνικό κοινό τα πλέον βαρυσήμαντα. Λ.χ., ότι η μία κατέβηκε στην παραλία «πολύ απλή, εντελώς απέριττη, με σανδάλια και… τακούνια» (άντε και του χρόνου με ελέφαντες, τύμπανα και τρομπέτες, σαν τη βασίλισσα του Σαβά), ή ότι ο άλλος έδειξε για πρώτη φορά το μωρό του στο instagram (να του ζήσει, αλλά προσοχή, μακριά τα παιδιά απ’ όλα αυτά με τόσους ανώμαλους, ε…)

Το τι «μαθαίνει» κανείς δεν λέγεται και δεν ομολογείται – αναγκαστικά, καθώς δεν υπάρχει πια τρόπος να τα αποφύγεις, βρίσκονται παντού. Και συνεπώς είσαι πλέον σχεδόν παντού και πάντοτε υποχρεωμένος να διασχίσεις τη ζούγκλα με τους τίτλους και τις φωτογραφίες τους για να διαβάσεις και κάτι πραγματικό, με περιεχόμενο. Οπότε θες – δεν θες, θα περάσεις απ’ το ποιο μοντέλο φωτογραφήθηκε γυμνό και πού, ποια «ινφλουένσερ» πήγε σε εξωτικό νησί, ποιος σκοτώνεται με τον δεσμό του και γιατί, ποιος ηθοποιός εθεάθη με τον φίλο του σε ποιο νησί, ποιες μεγάλες μορφές θα λείψουν του χρόνου απ’ τα ριάλιτι, σε ποιαν πάει καταπληκτικά το μαύρο παρεό, ποια τρέλανε τους φαν με τις βουτιές και το κορμί της και ποιος έκανε αίσθηση όταν έσκασε μύτη στη Μύκονο…

Eίναι σαν το αβγό με την κότα, αλλά εδώ υπάρχει απάντηση: η κότα, η «δίψα» του κοινού για όλα αυτά, επιβάλλει στο «αβγό» να γεννάει τέτοιου είδους «ποιοτική» ύλη, αν θέλει να μείνει στο παιχνίδι, να έχει έσοδα, θέσεις εργασίας και ρόλο. Πρόκειται τελικά για ζήτημα επιβίωσης και επικράτησης. Το κοινό αυτά αναζητά επίμονα, επιβραβεύει την ύπαρξή τους και «τιμωρεί» την απουσία τους. Το διά ταύτα; Η μαζική αποβλάκωση χτυπάει κόκκινο με ταχύτητα και ένταση επιπέδου κλιματικής αλλαγής. Ομως, για αυτήν την αλλαγή, ουδείς ενδιαφέρεται.