Παράλληλα με την κούρσα εκλογής νέου/νέας προέδρου στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ καταγράφεται μια ανησυχία εσωτερικά στην Κουμουνδούρου για την έκβαση των διεργασιών και το μέλλον του πολιτικού χώρου. Η όλη κινητικότητα που ενίοτε εκφράζεται με σποραδικές ή μη παρεμβάσεις δεν συνδέεται με την εκατέρωθεν αντιπαράθεση των τεσσάρων υποψηφίων τόσο, αφού είναι περίπου κοινός τόπος πως το μεταξύ τους μπρα ντε φερ έχει κρατηθεί και οριοθετηθεί σε θεσμικά και ευπρεπή πεδία. Εχει όμως άμεση σχέση με τον μετεωρισμό του όλου χώρου, με την ανησυχία μεγάλου μέρους της βάσης που έχει αναφορά στην Προοδευτική Συμμαχία και προέρχεται από τη διεύρυνση και βέβαια με το πόσο γρήγορα ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορεί να διαμορφώσει όρους ανασύνταξης στο πολιτικό σκηνικό. Πιο χαρακτηριστική μα και ιδιότυπη είναι η παρέμβαση -σε αυτό το κλίμα που περιγράφουμε πάντα –  δεκατεσσάρων στελεχών του κόμματος για τις εξελίξεις στην Κουμουνδούρου. Εχει σημασία πως το συντεταγμένο κείμενό τους δεν εγγράφεται σε μάχη των τάσεων, ενώ οι περισσότεροι εξ αυτών επίσης δεν στοιχίζονται με την πολύ στενή έννοια στα ρεύματα του εσωτερικού τοπίου του κόμματος – είναι πρώην βουλευτές κάποιοι, καθηγητές, στελέχη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ κ.λπ. Ανάμεσά τους υπογράφουν οι Τριαντάφυλλος Αλμπάνης, Κώστας Δουζίνας, Λόης Λαμπριανίδης, Μιχάλης Μπαρτσίδης, Μαρία Ρεπούση, Αρης Στυλιανού κ.ά. Σημειώνουν πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σε φάση υποχώρησης, «παραδομένος στην πάλη των τάσεων, για την οποία η κοινωνία είναι παντελώς αδιάφορη», ενώ συμπληρώνουν πως «πολλά από τα λάθη που μας οδήγησαν στα πρόσφατα εκλογικά αποτελέσματα επαναλαμβάνονται. Ενώ οι διαδικασίες για τον εντοπισμό των αιτίων της ήττας πρακτικά έχουν ανασταλεί, άστοχες πολιτικές επιλογές διαδέχονται η μια την άλλη, ξεπηδώντας όμως από την ίδια μήτρα πολιτικής σκέψης και πρακτικής, η οποία φέρει σημαντικό μερίδιο ευθύνης για την ήττα». Σε αυτό το σημείο η άνωθεν κριτική τέμνεται με έναν προβληματισμό που υπάρχει και σε μέρος της παλιάς φρουράς στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ.

Κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου

Επίσης μια βασική ένσταση διαφόρων εντός για το χρονοδιάγραμμα των διαδικασιών του κόμματος (συνέδριο και εκλογή νέου προέδρου δηλαδή) ήταν πως επειδή ακριβώς έχουν τον χαρακτήρα του fast track δεν συζήτησε ο χώρος τα αίτια της συντριβής του Μαΐου – Ιουνίου.

Προσθέτουν με νόημα οι 14 ανησυχούντες τον αποκλεισμό των μελών και φίλων του ΣΥΡΙΖΑ από τις ως τώρα διαδικασίες και κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου πως η όλη κούρσα θα λάβει τον χαρακτήρα μιας τυπικής και «άπνοης εσωκομματικής διευθέτησης επαναλαμβάνοντας την έλλειψη αξιολόγησης της ήττας του 2019».

Οι 14 θέτουν επιτακτικά το ζήτημα της ευρείας διαβούλευσης για τις αποφάσεις του κόμματος ρίχνοντας και τις βολές τους στην όλη περιπέτεια για τον Δήμο της Αθήνας. Από τα βέλη τους δεν ξεφεύγει ούτε ο Αλέξης Τσίπρας, αφού σημειώνουν πως «είχε επιλεγεί αρχικά άνωθεν από την προηγούμενη ηγεσία μια παντελώς απολιτική και απρόσφορη υποψηφιότητα, η οποία τίποτε από τα πολιτικά ήθη και τις αξίες της Αριστεράς δεν σηματοδοτούσε», φωτογραφίζοντας τον μπασκετμπολίστα Νίκο Παππά. Πάντως, ένα μέρος των επιχειρημάτων των υποψηφίων για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ έχει επίδικο την καλύτερη λειτουργία του κόμματος στη νέα εποχή με πιο χαρακτηριστικές τις επαναλαμβανόμενες τοποθετήσεις των Ευκλείδη Τσακαλώτου και Νίκου Παππά για παράδειγμα. Ο πρώτος επιμένει στον όρο «συλλογική ηγεσία».

«Θεωρώ ότι το κλειδί προκειμένου να αποκτήσουμε πολιτική ομοφωνία σε ένα πλουραλιστικό κόμμα όπως είναι ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ είναι ο σεβασμός. Σεβασμό στην εσωκομματική δημοκρατία, σεβασμό στη βούληση των μελών, σεβασμό στη λειτουργία και τις αποφάσεις των οργάνων, σεβασμό στη διαφορετική άποψη – δεν χρειαζόμαστε εξιλαστήρια θύματα, ούτε κυνήγι μαγισσών» είπε ο Τσακαλώτος προσφάτως («Μακεδονία της Κυριακής»), ενώ και ο Παππάς επιμένει σε ένα κόμμα των μελών.