Κάποτε, λοιπόν, οι διακοπές των πρωθυπουργών ήταν μέρος του τελετουργικού το οποίο συνοδεύει τα μπάνια του λαού. Σπάνια προσαρμόζονταν στην επικαιρότητα – άλλωστε, στις περασμένες εποχές η θερινή ραστώνη ήταν πραγματικότητα, όχι νοσταλγική ανάμνηση. Στους επικεφαλής των κυβερνήσεων αναγνωριζόταν η ανάγκη για ξεκούραση όπως σε όλους τους υπόλοιπους. Η περίοδος της καλοκαιρινής τους ανάπαυλας δεν αποτελούσε θέμα πολιτικής αντιπαράθεσης. Κι ύστερα ήρθε το Μάτι. Για την ακρίβεια, κυκλοφόρησαν οι φωτογραφίες του πρώτου αριστερού πρωθυπουργού της χώρας στη θαλαμηγό μιας εφοπλιστικής οικογένειας. Εκείνη η απόδραση δεν είχε συμπέσει με τη φονική πυρκαγιά. Εγινε μετά. Ωστόσο, ενίσχυσε την αντιπολιτευτική κριτική για την ενσυναίσθηση που δεν έδειξε ο Αλέξης Τσίπρας το καλοκαίρι του 2018. Από κοινοβουλευτικού βήματος ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης φώναζε «να τος, να τος ο Τσίπρας ο σκαφάτος». Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθούν νέες συνήθειες. Σύμφωνα με αυτές, ενώ οι κυβερνήσεις βρίσκονται αντιμέτωπες με κάθε είδους κρίσεις, η κοινή γνώμη απαιτεί από τους πρωθυπουργούς να συμμετέχουν ενεργά στη διαχείρισή τους. Ειδικά στις περιπτώσεις που η επιτελικότητα ενός συγκεντρωτικού μοντέλου διακυβέρνησης έχει λανσαριστεί ως αρετή άρρηκτα συνδεδεμένη με τον ρόλο του επιτελάρχη τους.