Η Ελλάδα διορθώνει την πολιτική της. Η ελληνική πολιτική απέναντι στη Λιβύη, μια χώρα με την οποία η Ελλάδα έχει θαλάσσια σύνορα αλλά και ισχυρούς ιστορικούς δεσμούς, υπήρξε εδώ και δεκαετίες με κάποια διαλείμματα μάλλον άσκηση σε διπλωματικές αστοχίες και ακροβασίες. Η προσπάθειά μας να οριοθετήσουμε θαλάσσιες ζώνες (υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ) από τη δεκαετία του 2000 δεν κατέληξαν σε αποτέλεσμα λόγω των ακραίων θέσεων της Τρίπολης (π.χ. αυθαίρετο κλείσιμο Κόλπου Σύρτης) αλλά και κάποιων μαξιμαλιστικών ελληνικών τοποθετήσεων για την επήρεια των ελληνικών νησιών νοτίως της Κρήτης. Από την πλευρά της η Λιβύη βέβαια ζητούσε από την Ελλάδα, όπως γράφει ο πρέσβης Γ. Σαββαΐδης, «την πλήρη παραίτηση επί των δικαιωμάτων της επί των θαλασσίων ζωνών (υφαλοκρηπίδα / ΑΟΖ) για όλες τις ελληνικές νήσους στο Ν. Ιόνιο – Λιβυκό Πέλαγος» («Το Βήμα», 20 Ιουνίου 2020). Το αποτέλεσμα είναι ότι ελληνολιβυκή οριοθέτηση δεν υπήρξε ποτέ, ενώ μετά την ανατροπή του καθεστώτος Καντάφι (2011) οι διαπραγματεύσεις διακόπηκαν.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή