Γίνεται η (πολιτική) επιθυμία πράξη; Στην Πολιτική πρέπει να διανύσεις βήματα ρεαλισμού.

Το παραπάνω είναι ένα ερώτημα που διαπερνά ένα μεγάλο μέρος της βάσης των σημερινών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και αφορά την όποια σύγκλιση των κεντροαριστερών δυνάμεων.

Είναι δε μια εσωτερική συζήτηση και σε σύνδεση μα και ανεξάρτητα από την κούρσα της διαδοχής για νέο πρόεδρο στην Κουμουνδούρου.

Εξάλλου, η πιο νωπή της διατύπωση – με προσοχή μα αισθητή ως προς το σήμα της – ήταν εκτός υποψηφίων και ήλθε από τον Κώστα Ζαχαριάδη, υποψήφιο δήμαρχο της Αθήνας.

Σε πρόσφατη ερώτηση του «Βήματος της Κυριακής» για κοινή υποψηφιότητα με το ΠΑΣΟΚ, ο Ζαχαριάδης είπε, χωρίς περιστροφές, πως «θα μπορούσε να δημιουργηθεί μια τέτοια συνεργασία.

Δεν θέλω να κατηγορήσω κανέναν γιατί αυτό δεν έγινε, οι μετεκλογικές συνθήκες είναι ρευστές και οι πολιτικές επιδιώξεις στον χώρο της προοδευτικής αντιπολίτευσης, προσωρινά ελπίζω, συγκρουόμενες.

Αυτό, όμως, αποτελεί και τη μεγάλη πρόκληση της υποψηφιότητάς μου. Θέλω ότι δεν μπόρεσαν για τους δικούς τους λόγους τα κόμματα να κάνουν, να το κάνουν με την υποστήριξή τους οι πολίτες. Αυτό θα επιδιώξω».

Και το ακόμη πιο ενδιαφέρον είναι πως άφησε ανοιχτό το παράθυρο για προσκλητήριο σύμπραξης στον δεύτερο γύρο των εκλογών στην Τοπική Αυτοδιοίκηση: «Και μπορούμε (σ.σ. να συνεργαστούμε) και επιβάλλεται να υπάρξει, όχι μόνο στον δεύτερο γύρο των εκλογών, αλλά και στη νέα διοίκηση του δήμου στην τετραετία που έρχεται».

Σύμφωνα με πληροφορίες ο Ζαχαριάδης απηχεί ένα μέρος στελεχών στην Κουμουνδούρου.

Και όπως η μεριά τους λέει, απηχεί και ένα μέρος «της μειοψηφίας του ΠΑΣΟΚ» που ακόμη συμπεριφέρεται όπως λένε «φοβικά» και με στρατηγική «επιβίωσης».

Κόντρα στην πανίσχυρη κυβέρνηση

Οι εν λόγω του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ πάντως βρίσκουν κοινούς τόπους με τη Χαριλάου Τρικούπη.

Κάνουν αναφορά στα νέα δεδομένα της ήττας του κόμματός τους τον Μάη και τον Ιούνη αλλά και την αναγκαιότητα για συμπράξεις απέναντι στη σημερινή πανίσχυρη κυβέρνηση.

Βεβαίως, μεσολαβούν οι αυτοδιοικητικές εκλογές όπου ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει επιτύχει να διαμορφώσει ρεύματα διακριτά σε μεγάλο μέρος των δήμων, ενώ το ΠΑΣΟΚ φαίνεται πως εκ νέου παλεύει καταρχάς για τη δική του πολιτική αυτονομία.

Σήμερα βέβαια ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε μια ρευστότητα λόγω της κούρσας για νέο πρόεδρο.

Εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να οργανώσει μια στρατηγική ανοιγμάτων για ευνόητο λόγο και εξού και η όλη στάση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι «ένα βήμα μπρος, δύο πίσω».

Οπως λένε οι γνώστες του παρασκηνίου, γι’ αυτό εστάλη το παραπάνω σήμα διά του Κώστα Ζαχαριάδη με πεδίο όμως την Αυτοδιοίκηση. Αφού εκεί μπορεί να υπάρξει δοκιμή σύμπραξης έστω και με όρους αμυντικής συμμαχίας – πολλοί θυμίζουν πως τέτοιες συμπορεύσεις ανήκουν στις ιστορικές παραδόσεις των αριστερών και σοσιαλιστικών πολιτικών δυνάμεων.

Είναι – συμπληρώνουν -ένα πεδίο πιο ευνοϊκό και πιο «ασφαλές» για τέτοιες κινήσεις. Πιο κεντρικά όπως από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει προς το παρόν «κεντρικό σήμα». Υπάρχει κάτω από τις γραμμές βέβαια στην ατζέντα του υποψηφίων προέδρων του.

Πιο ταυτοτικά από μεριάς των Εφης Αχτσιόγλου και Ευκλείδη Τσακαλώτου και πιο «ανοιχτά» από Νίκο Παππά και Στέφανο Τζουμάκα. Μια όψη της αντιπαράθεσης στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ εξάλλου μετά τη διπλή εκλογική ήττα, ήταν αν αυτή οφειλόταν στο δειλό άνοιγμα στις προοδευτικές δυνάμεις ή ακριβώς στο άνοιγμα σε αυτές.

Εξού και εντοπίστηκε ήδη επί ημερών Τσίπρα ως μία εκ των αιτιών η όλη στρατηγική με άξονα την απλή αναλογική, ενώ όπως σημειώνουν κορυφαία στελέχη, είχε σημασία η ποιότητα και ο τρόπος του καλέσματος – όπως και το timing.