Δυσ-νόηση

Η κρίση στην Αριστερά δεν επηρεάζει μόνο τα κόμματα, αλλά συστέλλει και τον ιδεολογικό της χώρο. Η αυξομείωση ποσοστών δεν αποτελεί τη μόνη κρισιακή έκφραση, αλλά η απομείωση του ζωτικού χώρου. Μπορεί να αναρωτηθεί κανείς. Τι περιθώριο έχει όταν τα περισσότερα σημεία πολιτικής έμφασης, διεκδίκησης ή έστω εκφώνησης έχουν καταληφθεί από τη «Δεξιά»; Για παράδειγμα, ο «ευπρεπισμός» του κράτους, η ηθικοποίησή του, είναι μόνο αριστερό αίτημα; Μήπως η υπεράσπιση δικαιωμάτων είναι η αποκλειστικότητά της; Η ισορροπία στις εργασιακές σχέσεις, ή αντίδραση στις συνθήκες «γαλέρας», είναι επίσης προνομιακή διεκδίκηση μόνο της Αριστεράς; Η ανεκτική, ανοικτή, επιτρεπτική κοινωνία «ίσων ευκαιριών» μήπως είναι η ειδικότητά της; Μήπως η αντιπαγκοσμιοποίηση (ως συνέχεια του παλαιού αντιιμπεριαλισμού);