– «Αποτάσση τω Σατανά; Και πάσι τοις έργοις αυτού; Και πάση τη λατρεία αυτού; Και πάσι τοις αγγέλοις αυτού; Και πάση τη πομπή αυτού;»

– «Αποτάσσομαι».

– «Απετάξω τω Σατανά;»

– «Απεταξάμην».

Τρεις φορές γίνεται αυτός ο διάλογος ανάμεσα στον ιερέα και στον ανάδοχο του νεοεισερχόμενου στην εκκλησία, του «φωτιζόμενου», αυτού που βαπτίζεται, προκειμένου να διασφαλιστεί ότι είναι βέβαιο ότι θέλει να διώξει τον διάβολο και να συνταχθεί με τον Χριστό. Βέβαια, δι’ αντιπροσώπου, καθώς ο ίδιος είναι συνήθως μερικών μηνών… Γίνονται κι άλλα μαζί: λ.χ., κατά τον Κύριλλο, πρέπει να έχει στραφεί προς τη Δύση, καθώς έτσι θα δείχνει το σκοτεινό τέρας και, φυσικά, στο τέλος, ο ιερέας θα ζητήσει από τον ανάδοχο να φτύσει για να τονίσει με όλη του τη δύναμη την αηδία για τον δαίμονα…

Οπως κι αν την κρίνει κανείς κι ότι κι αν πιστεύει, δεν μπορεί να μην παραδεχθεί ότι η τελετή που ενσαρκώνει αυτό το μυστήριο της εκκλησίας έχει, δραματουργικά τουλάχιστον, τη δύναμή της. Ομως, να που εσχάτως βρέθηκαν πλέον κι άλλοι τρόποι να γλιτώσει κανείς από τον Σατανά χωρίς πολλά πολλά και χωρίς να χρειάζεται να μάθει και το… Σύμβολο της Πίστεως μα και τα άλλα κείμενα που πρέπει να γνωρίζει κανείς σε μία βάπτιση. Και αυτή η νεότευκτη απλοποιημένη μορφή δεν είναι άλλη από εκείνη που παρατηρείται εσχάτως παντού ανά την Ελλάδα με μεγάλες ουρές να σχηματίζονται σε πολλά αστυνομικά τμήματα της χώρας ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο: να πάει και να ανανεώσει την αστυνομική του ταυτότητα για τα επόμενα δέκα χρόνια πριν αρχίσουν να μοιράζονται οι νέες ταυτότητες με το τσιπάκι που, ως γνωστόν, είναι το όχημα για να βάλει μέσα μας τον Σατανά, ο οποίος πρώτον αυτό περίμενε και δεύτερον, άμα μπει, ειδικά με το τσιπάκι, άντε μετά να τον βγάλεις…

Πάει και τελείωσε: οι φρικτές συνωμοσίες της σκοτεινής παγκόσμιας κυριαρχίας μάς έχουν βάλει και πάλι στο μάτι και θέλουν για μία ακόμη φορά να μας υποτάξουν στην υπηρεσία του εξαποδώ και τώρα πια ήρθε η στιγμή να το καταφέρουν. Ο Σατανάς, οι στρατοί του κακού και οι οπαδοί του είναι όμως τώρα μόλις μία ανάσα μακριά απ’ το να νικήσουν οριστικά και να μας φορέσουν αυτό το διαβολικό τσιπάκι τους που θα μας υποδουλώσει για πάντα και θα μας μετατρέψει σε άβουλα πλάσματα στα χέρια τους, σε υπηρέτες του διαβόλου, σε αρνητές της πίστης, σε εχθρούς Θεού και ανθρώπου. Οπότε, ναι, δεν θα τρέξουμε να βγάλουμε τώρα τις τελευταίες ταυτότητες χωρίς τσιπάκι που θα μας γλιτώσουν από αυτή την έσχατη υποδούλωση για δέκα ολόκληρα χρόνια; Τι, θα κάτσουμε με σταυρωμένα τα χέρια να περιμένουμε να μπει ο διάολος μέσα μας και να τον καλοδεχθούμε; Οχι βέβαια, γενικός ξεσηκωμός!

Είτε το πιστεύει κανείς είτε όχι, αυτά ακριβώς συμβαίνουν σήμερα στην Ελλάδα του 21ου αιώνα. Ο Σατανάς όμως είναι ήδη μέσα μας, δεν περίμενε τα τσιπάκια για να μπει. Είναι μέσα μας με τη μορφή ενός παντοτινά ανίκητου Μεσαίωνα που δείχνει και πάλι τα δόντια του. Και η κορυφαία απόδειξη είναι ακριβώς ο… αγώνας για τα τσιπάκια. Που δεν τον πτοούν αιώνες μάχης για τη γνώση, την πρόοδο, τον εκπολιτισμό, την απελευθέρωση του ανθρώπου από το σκότος κάθε μορφής – και αυτό είναι βαθύ σκότος. Και βρίσκει πάντοτε τον δρόμο του προς την επιφάνεια και προς το κέντρο των εξελίξεων της ζωής, ιδιωτικής και δημόσιας. Πρωτογονισμός και οπισθοδρόμηση που έρχονται σε απόλυτη, κάθετη σύγκρουση με κάθε προσπάθεια μιας κοινωνίας να προχωρήσει προς το μέλλον. Και που εκεί είναι φυσικά η πραγματική μάχη. Και όχι με το τσιπάκι και το υποτιθέμενο αφεντικό του από τον «κάτω κόσμο» που τώρα… έστησε καραούλι στις νέες ταυτότητες για να μας πάρει μαζί του…