Σιγά που πέσαμε από τα σύννεφα. Σιγά που δεν θα υπήρχαν κάποιοι που θα «ανακάλυπταν» πίσω από τις νέες, ηλεκτρονικές ταυτότητες το «χάραγμα του Σατανά», το 666, την οχιά και τη φάουσα και τα κρυμμένα μυστικά της Αποκάλυψης. Μήπως θα είναι η πρώτη φορά; Ξεχνάμε τι είχε γίνει το 2000; Τον ανένδοτο που είχε κηρύξει ο Χριστόδουλος ενάντια στην οδηγία της Ευρωπαϊκής Ενωσης περί μη αναγραφής του θρησκεύματος στην ταυτότητα; Την εποχή μάλιστα που ο Αρχιεπίσκοπος ήταν το δημοφιλέστερο πρόσωπο στη χώρα, κυρίως λόγω των ανεκδότων που έλεγε από άμβωνος και της προσπάθειας προσέγγισης των νέων με εκείνα τα «Ελάτε όπως είστε στην Εκκλησία, ακόμη και με το σκουλαρίκι».

Τότε λοιπόν είχαν γίνει οι μεγάλες «λαοσυνάξεις» που μας έκαναν να φεύγουμε από τα γραφεία μας (στο Κέντρο ακόμη τότε) και να τρέχουμε στο Σύνταγμα, όχι από δημοσιογραφικό ενδιαφέρον αλλά για να «κόψουμε φάτσες». Τις ίδιες, περίπου, που είχαμε ξαναδεί πριν από λίγα χρόνια, το 1988 συγκεκριμένα, έξω από τους κινηματογράφους όπου παιζόταν ο «Τελευταίος πειρασμός» του Σκορσέζε, βασισμένο στο ομότιτλο βιβλίο του Καζαντζάκη. Κυρίες με κότσους και τσεμπέρια (οι λεγόμενες «της Ζωής» και άντε τώρα να εξηγήσεις σε νεότερους τι ακριβώς σημαίνει αυτό) και κύριοι με μαγκούρες που τις κράδαιναν λες και ήταν πύρινες ρομφαίες.

Κάτι ανάλογο συνέβαινε και στις «λαοσυνάξεις» του 2000, τότε που πήγαν περίπατο οι νοστιμιές και τα ανέκδοτα του Χριστόδουλου και επιστρατεύτηκε ένας οξύς λόγος, δραματικοπαγανιστικό θα τον έλεγα. Με περιγραφικές αναφορές («…θέλουν να μας επιτεθούν σαν σκυλιά και να μας κόψουν τις σάρκες») και υπαινιγμούς κατάρας («Την Εκκλησία όποιο χέρι τόλμησε να την αγγίξει ξεράθηκε» – λόγια Χριστόδουλου αυτά). Και για να τα λέμε όλα, στη «λαοσύναξη» του Συντάγματος έγινε και ένα «θαύμα» με κάποιον αστυνομικό που… αυτομόλησε και πέρασε στις τάξεις των διαδηλωτών και τον σήκωναν στα χέρια και άλλα τέτοια.

Ηταν όμως η εποχή που είχαμε, ακόμη, την πολυτέλεια να τα θεωρούμε αυτά γραφικότητες και εξάρσεις θρησκευτικού παροξυσμού. Σήμερα, όλοι αυτοί που σχηματίζουν, αποβραδίς, ουρές έξω από τα αστυνομικά τμήματα για να αντικαταστήσουν, με επίσης παλιά, την παλιά τους ταυτότητα και να μην ενταχθούν στο τσιπάρισμα του διαβόλου ανήκουν σε μια ευρύτερη ομάδα πολιτών που έχουν διαφορετικές αλλά της ίδιας «ποιότητας» εμμονές.

Πότε άρχισε να συγκροτείται αυτό το «σώμα»; Εχω την εντύπωση ότι ο «πυρήνας» πάντα υπήρχε αλλά η «πύκνωση» ήρθε με το προανάκρουσμα ακόμη της οικονομικής κρίσης. Τότε δεν είχε αρχίσει να ανατέλλει το «Τι μας κρύβουν;». Ποιοι, από ποιους και γιατί δηλαδή; Ξεκίνησε ως ανέκδοτο και εγκαταστάθηκε ως ένα είδος διαστρεβλωμένης ιδεολογίας ή, μάλλον, ιδεοληψίας. Μυστικές δυνάμεις, ανώτερες από κυβερνήσεις, που συνεδριάζουν στα Απαλάχια και σε άλλα όρη και απεργάζονται την παγίδευση των ανθρώπων γενικώς και των Ελλήνων ειδικώς. Είναι εύκολο και ανακουφιστικό να αποδίδεις τις αναποδιές και τα δεινά σου όχι στους δικούς σου κακούς χειρισμούς, αλλά σε κάποιους που σ’ έχουν βάλει σημάδι και θέλουν να σου υφαρπάξουν τι ακριβώς δεν ξέρω.

Λίγες ακόμη θεωρίες συνωμοσίας

Χαρακτηρίζουν αυτοί οι «ψεκαμένοι» έναν ολόκληρο λαό; Δεν νομίζω. Οπως και να το δεις, μειοψηφία αποτελούν που καταγράφεται, ωστόσο, και σε εκλογικά ποσοστά. Αυτό που θεωρώ ότι έχει αρχίζει να επηρεάζει την κοινωνία είναι η παραδοξολογία και η τάση για δαιμονοποίηση όσων δεν γνωρίζουμε ή δεν καταλαβαίνουμε. Σε αυτήν ακριβώς τη ρωγμή βρίσκει εύφορο έδαφος ένα είδος «νεολουδιτισμού». Που ξεκινάει από τα απλά, τα ακίνδυνα. Για παράδειγμα, αυτό το by pass που κάνουν στο Facebook για να βλέπουν λιγότερες διαφημίσεις ή περισσότερες αναρτήσεις ή δεν έχω καταλάβει ακριβώς τι και το οποίο ουδέποτε έχει τεκμηριωθεί από επίσημη πηγή.

Και φτάνει στην κουβέντα που είχα πριν από λίγες μέρες με φίλο, σοβαρό άνθρωπο και επιτυχημένο επιχειρηματία. Ηταν την επόμενη της νύχτας των Περσειδών, της αστεροβροχής για να το πω στα απλά. «Κοίτα τι τράβηξα χθες στον ουρανό» είπε και μου έδειξε τα αστέρια που έπεφταν. «Α, οι Περσείδες» είπα. «Οχι, οι δορυφόροι του Ιλον Μασκ που μας παρακολουθούν». Μπίνγκο!