Ξεκινώντας από τη μεθομηρική περίοδο, η λογοτεχνική μας παράδοση συγκροτήθηκε άλλοτε ως ένα και άλλοτε ως περισσότερα «παλίμψηστα». Το παλίμψηστο ήταν κυρίως περγαμηνή, πολύτιμη αλλά ακριβή γραφική ύλη, που ξύστηκε και ξαναχρησιμοποιήθηκε. Ετσι, μπορεί να διασώζει κάτω από το νέο ένα παλαιότερο σημαντικό κείμενο, όπως στον επιζωγραφισμένο πίνακα μια νεότερη μορφή μπορεί να κρύβει από κάτω ένα αριστούργημα. Στην ιστορία της λογοτεχνίας ο όρος «παλίμψηστο» δηλώνει κείμενο ή σειρά κειμένων που αναπλάθουν ένα καταξιωμένο πρότυπο, αυτόνομα ή σε συνδυασμό με άλλα. Οι αναδημιουργίες έχουν όμως τη δική τους καλλιτεχνική και πολιτισμική αξία και είναι δυνητικά ανεξάντλητες, διότι η απήχηση των κλασικών κειμένων δεν έχει ημερομηνία λήξης.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή