Οι διακοπές σε ελληνικό νησί μπορεί να εξελιχθούν σε μία ξεκαρδιστική εμπειρία αν ο πρωταρχικός στόχος δεν είναι η καλοπέραση. Οι συμπεριφορές της πόλης μετακομίζουν σε Αιγαίο και Ιόνιο μαζί με τα χαρακτηριστικά, τις ιδεοληψίες, τα κολλήματα και προπαντός τις ιδεολογικές μας εμμονές.

Το κίνημα που ξεφύτρωσε το φετινό καλοκαίρι, το γνωστό πλέον «κίνημα της πετσέτας», το οποίο ξεκίνησε ως μία δίκαιη απαίτηση για εφαρμογή όσων προβλέπουν οι νόμοι, συν τω χρόνω απέκτησε όλα τα χαρακτηριστικά και τις παθογένειες που εκφυλίζουν κάθε ενδιαφέρουσα και κοινωνικά χρήσιμη πρωτοβουλία. Αρχικά, υπήρξε παρανόηση – ειλικρινής ή υστερόβουλη – αυτού καθεαυτού του αιτήματος του κινήματος. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που άρχισαν να ξιφουλκούν εναντίον του, θεωρώντας πως στοχεύει στην πλήρη κατάργηση των οργανωμένων παραλιών και στην εξαφάνιση κάθε ξαπλώστρας και ομπρέλας. Αφού δόθηκαν οι απαραίτητες διευκρινίσεις, συνέβησαν διάφορα, εξαιρετικά ενδιαφέροντα και κυρίως διδακτικά. Κατ’ αρχάς και παραδόξως το κίνημα της πετσέτας κινητοποίησε μέσα σε ελάχιστα 24ωρα από την εισαγγελία του Αρείου Πάγου, που παρήγγειλε να διερευνηθούν οι καταγγελίες, έως τα αρμόδια υπουργεία και την ΕΛ.ΑΣ., κάτι μάλλον σπάνιο για κινηματική πρωτοβουλία κυρίως εν μέσω της ραστώνης του καλοκαιριού. Ισως διότι η κατάσταση είχε πράγματι ξεφύγει από κάθε όριο και ιδιοκτήτες beach bar αντιμετώπιζαν ως νόμιμη ιδιοκτησία τους ακόμα και το θαλασσινό νερό. Δεν νομίζω ότι έχει υπάρξει παραθεριστής που να μην έχει έρθει αντιμέτωπος με καταχρηστικές συμπεριφορές ιδιοκτητών beach bar, που τοποθετούν ξαπλώστρες και ομπρέλες σχεδόν ή και κυριολεκτικά μέσα στο νερό, χωρίς να αφήνουν σπιθαμή ελεύθερη, χωρίς να το δικαιούνται και φυσικά χωρίς να έχουν πληρώσει για την παράνομη κατάληψη, προκαλώντας συν τοις άλλοις και αθέμιτο ανταγωνισμό. Δεν λείπουν αυτοί που τραμπουκίζουν όσους επιχειρούν να βάλουν την πετσέτα τους στην παραμικρή ελεύθερη σπιθαμή της παραλίας, επιβάλλοντάς τους να προμηθευτούν από τα beach bar τους μπουκαλάκια νερού των 50ml με κόστος 3 ευρώ.

Οπως συμβαίνει όμως σχεδόν πάντα, το αρχικά δίκαιο αίτημα, εκφυλίστηκε, καπελώθηκε πολιτικά, μπολιάστηκε με μπόλικες ιδεοληψίες, ιδεολογικές εμμονές και διάφορα κόμπλεξ καταλήγοντας σε φάρσα. Τα παρατράγουδα άρχισαν να ξεκινούν όταν μετονομάστηκε σε «κίνημα για ελεύθερες παραλίες», διότι σύμφωνα με κάποιους ήταν υποτιμητικός ο χαρακτηρισμός «κίνημα της πετσέτας», ενώ άλλοι βρήκαν ευκαιρία να νοηματοδοτήσουν το αίτημα του κινήματος με τα δικά τους αφηγήματα για πλήρη κατάργηση των οργανωμένων παραλιών που «ανήκουν στους πολίτες», «κάτω τα συμφέροντα των ιδιωτών» κ.λπ., κ.λπ. Αλλοι επιδόθηκαν σε συνήθεις ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής πηγαίνοντας μπροστά στους ανθρώπους που απολάμβαναν το μπάνιο τους με πανό και πλακάτ μετατρέποντας γωνιές του Αιγαίου σε πλατείες Αγανακτισμένων. Δεν έλειψαν και εκείνοι που βρήκαν ευκαιρία να «την σπάσουν» σε όσους είχαν πληρώσει ξαπλώστρα πρώτη σειρά έναντι τιμήματος 100 και 150 ευρώ, τοποθετώντας τις πετσέτες τους ακριβώς μπροστά από την πληρωμένη ομπρέλα, ενώ σε άλλες περιπτώσεις, παρά το ότι υπήρχαν ελεύθερα τμήματα της παραλίας, τοποθετούσαν σκηνές, καρεκλάκια και αυτοσχέδιες εγκαταστάσεις σχεδόν πάνω στις ξαπλώστρες. Ποιος θα τολμούσε να διαμαρτυρηθεί, άλλωστε, με το κλίμα που είχε δημιουργηθεί; Την ίδια στιγμή αστυνομικοί περνούσαν όλο το 24ωρο κάνοντας τουρνέ από παραλία σε παραλία, πάνω – κάτω σε όλο νησί, αναγκασμένοι να ανταποκρίνονται σε κάθε αίτημα για «παράνομη κατάληψη χώρου» ακόμα και για μεμονωμένες ξαπλώστρες που κάπου, κάποιος, κάποτε τοποθέτησε.

Κάπως έτσι, μία πολύ χρήσιμη πρωτοβουλία κατέληξε σε φάρσα. Ευτυχώς, στο ενδιάμεσο πρόλαβαν και ξηλώθηκαν μπόλικες παράνομες κατασκευές και περιορίστηκαν κάποιοι που έχουν μετατρέψει παραλίες σε πίστα στο Ποσειδώνιο και τα καλοκαιρινά μπάνια σε δυσπρόσιτη πολυτέλεια. Καλό μας χειμώνα!