Στους δύο αιώνες της παρουσίας του, το ελληνικό κράτος θεωρούσε πάντοτε τον εαυτό του ένα ευρωπαϊκό προπύργιο απομονωμένο στην άκρη της Βαλκανικής. Η σύνοδος της Θεσσαλονίκης πριν από 20 χρόνια ήταν ίσως η τελευταία πράξη αυτής της πορείας. Προετοιμάζοντας τη σύνδεση των Δυτικών Βαλκανίων με την Ευρωπαϊκή Ενωση λίγες μόλις εβδομάδες μετά την υπογραφή της πράξης προσχώρησης για τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία στη Στοά του Αττάλου, η Ελλάδα έχανε το αποκλειστικό προνόμιο της απευθείας επαφής με τα ευρωπαϊκά κέντρα εξουσίας. Γιατί κάποιος να περιμένει την Αθήνα, αν μπορεί να μιλήσει κατευθείαν με τις Βρυξέλλες; Η πλήρης σχεδόν απόσυρση των ελληνικών εταιρειών από την περιοχή στη διάρκεια της οικονομικής κρίσης και η ονοματοδοτική μακεδονική ταλαιπωρία συμπλήρωσαν και επιβεβαίωσαν την τάση.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή