Σύμφωνα με την ειδησεογραφία των ημερών είχαμε και νέες «καρατομήσεις» στελεχών της ΕΛ.ΑΣ., ως συνέχεια τα ατυχέστατης συμπεριφοράς της αστυνομίας το βράδυ που σημειώθηκαν επεισόδια στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας, κατά τη διάρκεια των οποίων  δολοφονήθηκε ο 29χρονος φίλος της ΑΕΚ, Μιχάλης Κατσουρής. Προκύπτει πως «καρατομούνται» από τις θέσεις τους πέντε ανώτατοι και ανώτεροι αξιωματικοί της ΕΛ.ΑΣ. (δύο ταξίαρχοι και τρεις αστυνομικοί διευθυντές): δεν γράφω τα ονόματα διότι δεν υπάρχει λόγος – άλλωστε το μέλλον τους θα κριθεί όταν ληφθεί οριστική απόφαση από τα αρμόδια πειθαρχικά όργανα. Χρησιμοποιώ τη συγκεκριμένη υπόθεση ως παράδειγμα για το πώς αντιμετωπίζει τα προβλήματα η κυβέρνηση: η διάθεση για τιμωρίες αρμοδίων υπάρχει πάντα, αλλά υπάρχει και η αίσθηση πως οι αποφάσεις αυτές είναι απλά εκτονωτικές – όπως οι παραιτήσεις υπουργών. Δεν λέω πως οι τιμωρίες είναι άχρηστες ή ότι γίνονται στο πλαίσιο κάποιου είδους αποπροσανατολισμού: λέω ότι δεν αποτελούν λύση στο πρόβλημα.

Αυτή η συμπεριφορά («καρατομώ άρα υπάρχω») είναι ένας γενικός κανόνας. Θυμηθείτε π.χ. τι έγινε μετά το δυστύχημα των Τεμπών. Παραιτήθηκε ο τότε αρμόδιος υπουργός, επενέβη η δικαιοσύνη, είχαμε συλλήψεις και ενδεχομένως αύριο θα έχουμε και καταδίκες για λογιών λογιών αμέλειες. Τι δεν έχουμε; Καλύτερη λειτουργία του σιδηροδρομικού δικτύου, αυτό δηλαδή που είναι το απαραίτητο. Είναι εύκολο να προβλέψει κανείς τι θα γίνει κι όταν λίγο ησυχάσουμε από τις φωτιές. Θα αποδοθούν ευθύνες – δεν αποκλείω και σ’ αυτή την περίπτωση να έχουμε και καρατομήσεις ανώτερων αξιωματικών ή αλλαγές σε αρμόδια υπουργεία. Και μετά όλα θα ξεχαστούν. Μέχρι του χρόνου να λαμπαδιάσει πάλι η χώρα.

Ενας πρωθυπουργός οφείλει να μη μοιράζει συγχωροχάρτια. Αν κάποιος έχει ευθύνες πρέπει πάντα να πηγαίνει σπίτι του. Στον Κυριάκο Μητσοτάκη αυτό αναγνωρίζεται γενικότερα. Θυμηθείτε την υπόθεση των υποκλοπών. Δεν δίστασε να απομακρύνει και ανθρώπους του Μαξίμου με τους οποίους είχε οικογενειακούς δεσμούς και οι οποίοι σίγουρα έκαναν και αρκετή δουλειά – όπως ο Γρηγόρης Δημητριάδης. Αλλά αυτές οι τιμωρητικές συνήθως παρεμβάσεις δεν αποτελούν ποτέ λύση για τα όποια προβλήματα. Στην περίπτωση της οπαδικής βίας π.χ. η λύση θα ήταν ένα στοχευμένο σχέδιο που θα δημιουργούσε ένα τελείως διαφορετικό περιβάλλον. Αν απομακρύνονται οι αξιωματικοί της ΕΛ.ΑΣ. και οι χούλιγκαν συνεχίζουν να συγκρούονται με την αστυνομία χωρίς να αισθάνονται τον παραμικρό φόβο για πιθανή σύλληψή τους δεν βλέπω τι ακριβώς έχει αλλάξει.

Οταν επτά μήνες μετά τη δολοφονία του Αλκη Καμπανού ακόμα καταγγέλλονται στη Θεσσαλονίκη περιστατικά ανάλαγα μ’ αυτά που οδήγησαν στη δολοφονία του, δυσκολεύομαι να φανταστώ τι θα αλλάξει αν απομακρυνθεί και η ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ. ολόκληρη. Κι όταν στη δεύτερη μόλις αγωνιστική του πρωταθλήματος ποδοσφαίρου κυκλοφορούν ειδήσεις για φραστικές επιθέσεις παραγόντων σε διαιτητές και επισκέψεις τους στα αποδυτήρια στο ημίχρονο των παιχνιδιών, τότε καμία σημασία δεν έχει αν θα «καρατομηθούν» δυο ταξίαρχοι ακόμα. Καλή είναι η επίδειξη δύναμης, αλλά αν ένα πρόβλημα δεν το λύνεις θα το βρεις πάλι μπροστά σου.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση θα ήταν ενθαρρυντικό να μαθαίναμε ότι η κυβέρνηση έχει σκοπό να στελεχώσει καλύτερα τη διεύθυνση αθλητικής βίας, ή ότι θα χρησιμοποιηθεί για την πάταξη του χουλιγκανισμού η Διεύθυνση Ηλεκτρονικού Εγκλήματος που κάνει γενικά καλή δουλειά ή ότι θα βρει ένα τρόπο η κυβέρνηση να επιβάλει σε παράγοντες κανόνες συμπεριφοράς ή ότι υπάρχει πλέον σχέδιο χαρτογράφησης του ελληνικού χουλιγκανισμού.  Αυτά θα ήταν παρήγορα και θα μαρτυρούσαν πως κάποιος με το πρόβλημα ασχολείται. Οχι για να «καρατομήσει» αλλά για να κυβερνήσει.