Δεν ζούμε σ’ έναν ασφαλή κόσμο. Αν κι οι περισσότεροι άνθρωποι ξεχνούν πως σχεδόν καθημερινά διακυβεύεται η ειρήνη και η ασφάλειά μας. Συνήθως ο κόσμος θεωρεί κινδύνους μόνο τις αντιπαραθέσεις για τις οποίες συχνά ακούμε ή τις εντάσεις που εκτυλίσσονται στη γειτονιά μας ή μας ακουμπούν άμεσα. Υπάρχουν όμως περιοχές που αποτελούν παγκόσμια πυριτιδαποθήκη και που ανά πάσα στιγμή μια κρίση μπορεί να προκαλέσει παγκόσμια έκρηξη.

Ενα τέτοιο σημείο νευραλγικής στρατιωτικής σημασίας πάνω στο οποίο στηρίζεται η ισορροπία ειρήνης ανάμεσα στη Δύση και την Ανατολή είναι το περίφημο Suwalki Gap (το Κενό Σουβάλκι). Αυτό είναι ένα στενό κομμάτι ακατοίκητης αλλά γραφικής καταπράσινης γης που χωρίζει τη Λιθουανία από την Πολωνία και συνδέει τη Λευκορωσία νοτιότερα με τον ρωσικό θύλακο του Καλίνινγκραντ στα βορειοδυτικά. Ουσιαστικά, αυτός ο διάδρομος χωρίζει το ΝΑΤΟ στα δύο και συνδέει τη Ρωσία με την ουσιαστικά υποτελή της Λευκορωσία.

Η ρύθμιση που έχει μέχρι σήμερα κανονισθεί εμποδίζει το ενδεχόμενο να αποκοπούν οι Βαλτικές χώρες (Λιθουανία, Λετονία, Εσθονία) από τον υπόλοιπο κορμό του ΝΑΤΟ. Παράλληλα, αποκλείει απόλυτα και το ενδεχόμενο απομόνωσης του ζωτικής σημασίας θυλάκου του Καλίνινγκραντ από όποια επικοινωνία με τον υπόλοιπο φιλορωσικό κόσμο. Ο φόβος για έναν ξαφνικό αποκλεισμό του Κενού από τις ρωσικές ένοπλες δυνάμεις κρατάει με τα νεύρα τεντωμένα τους σχεδιαστές των στρατηγικών επιλογών της Δυτικής Συμμαχίας. Με τη συνειδητοποίηση πως μια τέτοια ξαφνική πρωτοβουλία από την πλευρά της Μόσχας θα οδηγούσε αναπόφευκτα σε πυρηνικό ολοκαύτωμα.

Στη μικρή πόλη Ντρουσκίνιν και, στο νοτιότερο άκρο της Λιθουανίας, πάνω σχεδόν στο Κενό, η αίσθηση είναι πως κάτι τέτοιο μπορεί ανά πάσα στιγμή να συμβεί. Και η αδύναμη στρατιωτικά Λιθουανία (περίπου 20.000 στρατό, με 15 αεροπλάνα!) έχει ελάχιστες δυνατότητες να αντιδράσει. Γι’ αυτό και όλοι στηρίζονται στην αποτρεπτική δύναμη του ΝΑΤΟ. Που με τη σειρά του απεργάζεται ή έστω συζητά σχέδια δικών του κινήσεων ώστε Λιθουανία και Πολωνία να αποκτήσουν κοινό σύνορο με την κατάργηση του Κενού. Κάτι βέβαια που δύσκολα θα αποδεχόταν το Κρεμλίνο δίχως σκληρή ανταπόδοση. Ζούμε λοιπόν και βαδίζουμε πάνω σε έναν επικίνδυνο δρόμο…

Ενα εξίσου επικίνδυνο σημείο ανάφλεξης για την παγκόσμια ειρήνη είναι στο ορεινό Κασμίρ, όπου δύο πυρηνικές δυνάμεις, για πάνω από 15 χρόνια, σχεδόν καθημερινά αψιμαχούν για τη διεκδίκηση μικρών κομματιών ορεινών και δυσπρόσιτων εδαφών. Η Ινδία και το Πακιστάν, κραδαίνοντας την απειλή των πυρηνικών τους οπλοστασίων δεν κάνουν πίσω στις διεκδικήσεις τους για τα υψίπεδα κάτω ακριβώς από τα Ιμαλάια (Τζαμού και Κασμίρ). Στη διοικητική περιοχή Λαντάκ, και κυρίως στο αραιοκατοικημένο βασικότερο αστικό κέντρο της περιοχής Λεχ, που μοιάζει να σκαρφαλώνει σε απότομες βουνοπλαγιές, κάθε ιδέα για μια ζωή δίχως τον ήχο μακρινών κανονιοβολισμών ή χωρίς το άγχος μιας τελικής καταστροφικής σύγκρουσης δεν φαντάζει ρεαλιστική. Κι εκεί η ειρήνη για όλο τον κόσμο, φαίνεται να εξαρτάται από μία κλωστή…