Αρχισε να ασχολείται με τη μουσική γιατί ήθελε να βάλει ήχο στις εμπειρίες, τις αναμνήσεις και τις φαντασιώσεις του. Η ανάγκη αυτή του Μίμη Νικολόπουλου σε συνδυασμό με τις καταβολές και τα ακούσματά του, του έδωσαν το πρώτο υλικό για να μπει στον κόσμο της μουσικής δημιουργίας. Ετσι ξεκίνησε η περιπέτεια του συνθέτη, κιθαρίστα και μουσικού παραγωγού και παρέδωσε πριν από λίγο καιρό το νέο του άλμπουμ «The Way Back Home». Αυτό το δεύτερο δισκογραφικό του εγχείρημα είναι ένα ταξίδι στα Βαλκάνια, τη Μεσόγειο, τη Λατινική Αμερική, ως το Μάγρεμπ, τη Βόρεια Αφρική και όπου έχει ανάγκη να πάει ο νους. Οπως λέει ο ίδιος «στο “The Way Back Home”, τα ταξίδια είναι το κύριο σημείο αναφοράς. Ταξίδια σε μέρη που θέλουμε να πάμε ξεφεύγοντας από την πραγματικότητα και ταξίδια σε μέρη στα οποία θέλουμε με νοσταλγία να επιστρέψουμε. Είναι η δεύτερη φορά που φτιάχνω ένα ορχηστρικό άλμπουμ και ο λόγος είναι απλός. Μου αρέσει. Είναι ένα “πεδίο” στο οποίο έχω μεγάλη ευχέρεια κινήσεων για να εκφραστώ».

Το άλμπουμ αποτελείται από δέκα πρωτότυπες ορχηστρικές/οργανικές συνθέσεις και μία διασκευή ενός παραδοσιακού βουλγαρικού τραγουδιού (Sino Moi), όπου συμμετέχει η Sandra Sangiao, φωνή των Barcelona Gipsy Balkan Orchestra.

Η ηχητική του ταυτότητα προσδιορίζεται μέσα από τα ακουστικά όργανα (κιθάρες, πνευστά, βιολί και κρουστά) δημιουργώντας ένα πολυεπίπεδο παζλ με παραδοσιακές και μοντέρνες επιρροές, όπως φλαμένκο, τζαζ, ροκ και βαλκανική τσιγγάνικη μουσική. Αλλοτε κυριαρχούν οι μελωδικές γραμμές σε ένα πιο ατμοσφαιρικό πλαίσιο, ενώ άλλες φορές οι έντονες δυναμικές του ρυθμικού session δημιουργούν ένα εκρηκτικό χορευτικό περιβάλλον. Το ιδιαίτερο μουσικό ιδίωμα του Μίμη Νικολόπουλου συγχωνεύει επιρροές από την υποβλητική κινηματογραφική μουσική των Ενιο Μορικόνε και Αλμπέρτο Ιγκλέσιας, τα παθιασμένα χάλκινα του Γκόραν Μπρέγκοβιτς, την αιθέρια μεσανατολίτικη τζαζ του Ιμπραχίμ Μααλούφ, καθώς και τα νοσταλγικά ηχοτοπία του θρυλικού Μάνου Χατζιδάκι. Αυτό διακρίνεται και στον πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ με τίτλο «Deviation» (Fm Records) που κυκλοφόρησε το 2017, κερδίζοντας τις εντυπώσεις των ραδιοφωνικών παραγωγών και του κοινού. Με αφετηρία το άλμπουμ αυτό, σχημάτισε την μπάντα του (Mimis Nikolopoulos Band), με την οποία περιοδεύει από το 2018, σε Ελλάδα και Ευρώπη, παίζοντας δικές του πρωτότυπες συνθέσεις, παράλληλα με τραγούδια και μουσικές από διάφορες γωνιές του κόσμου.

«Χρήσιμες οι ταμπέλες»

Ο Μίμης Νικολόπουλος μιλώντας για την κατηγοριοποίηση στη μουσική εξηγεί ότι «οι ταμπέλες στη μουσική είναι χρήσιμες κάποιες φορές για λόγους κατηγοριοποίησης και βοηθούν στη σύνδεση με άλλους καλλιτέχνες και με αντίστοιχο κοινό. Μου αρέσει ο χαρακτηρισμός “Μουσική του Κόσμου” και θεωρώ πως, εν μέρει, μου ταιριάζει. Το προτιμώ απλό, από το να προσπαθούμε να περιγράψουμε κάτι με ένα σωρό υποείδη (subgenres), μπερδεύοντας έτσι τον ακροατή».

Εχει συνεργαστεί με τους: Sandra Sangiao (Barcelona Gypsy Balkan Orchestra), Dj Panko (Ojos de Brujo), Δημήτρη Βουτσά, Alkyone, Carlos Marquez, Παναγιώτη Τροχόπουλο κ.ά. Επίσης έχει συνθέσει την πρωτότυπη μουσική για τις μικρού μήκους ταινίες «Window» (2014), «Shakespeare on Death» (2015), «Forgotten» (2016), «Toni» (2021), καθώς επίσης και για τις θεατρικές παραστάσεις «Εξαψη» (2014), «Τα γεγονότα» (2015), «Ασμα Ασμάτων» (2017), «Σολωμός» (2018) και «F-Χ» (2023). Πρόσφατα, συνέθεσε τη μουσική για το αγγλοϊταλικό ντοκιμαντέρ «Letters from the Blue», ενώ μουσική του έχει χρησιμοποιηθεί για την καμπάνια της μπίρας Sol στην Ισπανία.

Στόχος του και όνειρό του «είναι η μουσική μου να απευθύνεται παντού. Και εννοώ να μη γνωρίζει φύλο, εθνικότητα ή ηλικία. Στο τελευταίο βέβαια, έχω να δηλώσω ενθουσιασμένος από το γεγονός πως η μουσική μου έχει πολύ μεγάλη απήχηση σε κοινό αρκετά μεγαλύτερης ηλικίας από τη δική μου. Αυτό που θέλω να περάσω είναι κυρίως ένα αίσθημα ανθρωπιάς και γαλήνης, καθώς επίσης και αισθητικής ομορφιάς. Γενικότερα, μπορώ να πω ότι φτιάχνω μουσική στην προσπάθειά μου να ομορφύνω λίγο τον κόσμο (μου)».