Τελικά, δεν φαίνεται να τους βγαίνει. Με τίποτα. Και για πολλούς λόγους. Ο κυριότερος βέβαια είναι το παρελθόν τους ως κυβερνητών. Το τι είπαν, το τι έκαναν και, πάνω απ’ όλα, το τι άφησαν πίσω τους φεύγοντας. Αλλά δεν τους βγαίνει και για έναν άλλο επίσης σοβαρό λόγο: επειδή, αν και υποτίθεται ότι είναι «ανανεωτικοί», στην πραγματικότητα είναι ακραίοι προσωπολάτρες και έχτισαν τα πάντα γύρω από το κόμμα του ενός ανδρός. Οπου τίποτα και κανείς άλλος δεν υπήρχε. Θεωρητικά ναι. Μα επί της ουσίας όχι.

Και όταν έχασαν όπως έχασαν και τη δεύτερη εκλογική μάχη και ο αρχηγός αποφάσισε να κάνει την πιο έξυπνη κίνηση που μπορούσε (πρωτίστως για τον εαυτό του) και να σηκωθεί να φύγει και να τους το ανακοινώσει από… τηλεοράσεως, τότε, εκτός από τις δύο μάχες στις κάλπες, είχαν πλέον χάσει και τη γη κάτω απ’ τα πόδια τους. Και ακόμα ψάχνουν να τη βρουν. Ελα όμως που είναι πλέον λίγες ημέρες μακριά από τις κάλπες για τον νέο αρχηγό και όπως πάει το πράγμα, οι υποψήφιοι στο τέλος θα είναι… περισσότεροι από τους ψηφοφόρους!…

Και κάπως έτσι, σε κατάσταση ενός ιδιόμορφου πανικού φαίνεται να περιέρχεται πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ σύμφωνα με σχετικές πληροφορίες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, ως προς το ζήτημα της συμμετοχής των μελών του στις εσωκομματικές εκλογές για την ανάδειξη νέου προέδρου του κόμματος που θα διαδεχθεί τον απελθόντα Αλέξη Τσίπρα. Οι τέσσερις αρχικοί υποψήφιοι πλέον γίνονται πέντε με την προσθήκη Κασσελάκη που ταράζει τα βαλτωμένα νερά και που σπέρνει τον φόβο του νέου και του διαφορετικού στις σπηλιές της βαθιάς συντήρησης. Είτε τους αρέσει είτε όχι, δείχνει να είναι ο μόνος που θα μπορούσε να τους σώσει, ιδίως απ’ τον εαυτό τους…

Ομως οι ψηφοφόροι που θα πάνε στις κάλπες είναι πολύ πιο προβληματική υπόθεση, καθώς η μέχρι στιγμής εικόνα φέρεται ως απολύτως απογοητευτική, κάτι που μάλλον θα αναγκάσει τους ενδιαφερομένους για την ηγεσία αντί να μαζεύουν κυρίως ψήφους για τον εαυτό τους, να μαζεύουν πρωτίστως ψηφοφόρους για την αναμέτρηση (πάντα με τη βεβαιότητα ότι μαζεύουν τους «σωστούς» εννοείται βέβαια, ε… – μη βάλουμε και τα χέρια μας να βγάλουμε τα μάτια μας…).

Πάντως όπως εξελίσσονται τα πράγματα δεν είναι πλέον απίθανο η όλη διαδικασία να εξελιχθεί σ’ ένα ακόμα φιάσκο, μεγαλύτερο και από τα δύο προηγούμενα υπό τον Τσίπρα. Αν δηλαδή ο συνολικός αριθμός των ψηφοφόρων που θα εκλέξουν τον επόμενο πρόεδρο είναι σημαντικά κάτω από τον αριθμό των ψήφων που έλαβε το κόμμα στις δεύτερες εκλογές, τότε εκτός από το να εκλέξει νέο αρχηγό, θα έχει επιτύχει να αποδείξει ότι από τότε μέχρι τώρα έχει μειώσει ακόμα περισσότερο τη δύναμή του, η οποία είχε ήδη οδηγηθεί στα τάρταρα.

Οπότε, τώρα φαίνεται και το μέγεθος το ρίσκου που αναλήφθηκε με τη διαδικασία που επιλέχθηκε και τον χρόνο που αφέθηκε να μεσολαβήσει, ο οποίος μοιάζει πλέον χαοτικός, ειδικά από τη στιγμή που μεσολάβησε το καλοκαίρι και, ακόμα περισσότερο, από την ώρα που ήταν ένα καλοκαίρι ατελείωτων καταστροφών κατά τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν εντελώς ανύπαρκτος: κυριολεκτικά, είτε υπήρχε αυτό το κόμμα είτε δεν υπήρχε όλο αυτό το φοβερό διάστημα, ουδεμία διαφορά.

Το γεγονός αυτό έχει διάφορες διαστάσεις, εκτός της προαναφερθείσας, όπως λ.χ. ότι μειώνει δραματικά το διαμέτρημα όλων των υποψήφιων προέδρων ταυτοχρόνως: ουδείς εξ αυτών φάνηκε ικανός να ορθώσει ένα επίπεδο λόγο και σε ένα τέτοιο εύρος ώστε να ξεχωρίσει όχι μόνον από τους άλλους, αλλά, όπως θα ήταν και το ζητούμενο, στα μάτια συνολικά της κοινωνίας. Οχι βέβαια ότι κάτι τέτοιο θα ήταν εύκολο. Αλλά, όταν θέλεις να κάνεις αυτή τη δουλειά, πρέπει και να μπορείς, όπως θα τους έλεγε κι ο Τσίπρας… Ε;…