Η ανατριχιαστική ευκολία με την οποία όλοι «καταδικάζουν»

Είναι αρκετοί οι λόγοι για τους οποίους η «Ανατομία μιας πτώσης» (Anatomie d’une chute, Γαλλία, 2023), η ταινία που απέσπασε τον Χρυσό Φοίνικα πριν από μερικούς μήνες στο Φεστιβάλ Καννών, μπορεί να σε κερδίσει. Για τον υπογράφοντα του ανά χείρας κειμένου, ο βασικότερος εξ αυτών είναι το ότι με πολύ εύστοχο και καθαρό τρόπο επισημαίνει κάτι που ενώ το ζούμε καθημερινά, και μάλιστα το κατηγορούμε, το αφήνουμε πάντα να μας παρασύρει, πολλές φορές προς τη λάθος κατεύθυνση: τον προσανατολισμό μας, όταν στη μέση υπάρχει μια τραγωδία, προς ένα χ – ψ συμπέρασμα, χωρίς ωστόσο να υπάρχουν οι ενδείξεις, τα απτά στοιχεία που να τεκμηριώνουν αυτό το συμπέρασμα. Συνήθως υπάρχουν μόνο οι εντυπώσεις της επιφάνειας, είτε αυτές οφείλονται στο κοινωνικό προφίλ εκείνου που κατηγορείται, στον τρόπο ζωής του, είτε σε άλλου τύπου φήμες, κοινώς στα κουτσομπολιά. Ζούμε στην εποχή όπου όλοι κάνουν τις δικές τους «δίκες», όλοι γίνονται «εισαγγελείς», όλοι αποφασίζουν ποιοι είναι ένοχοι και ποιοι όχι, και όλοι, με μια ανατριχιαστική ευκολία, «καταδικάζουν». Δεν είναι μόνο η τηλεόραση που έχει την ευθύνη σε όλο αυτό το κοινωνικό χάος αλλά και η κάκιστη χρήση των κοινωνικών δικτύων. Και για να είμαστε απολύτως ειλικρινείς, είναι και λίγο θέμα της ανθρώπινης φύσης.