Συμπληρώθηκαν στις 23 του περασμένου μήνα 80 χρόνια από τον θάνατο της φιλοσόφου Σιμόν Βέιλ (1909 – 1943) – αν και οποιαδήποτε βασική ιδιότητα θα έπρεπε να συμπληρώνεται με το «αταξινόμητη». Σημειώνει σχετικά ο Ζακ Ζιλιάρ στο «Σιμόν Βέιλ» (εκδ. Πόλις, μτφ. Τεύκρος Μιχαηλίδης, 2016): «Αν και συνδικαλίστρια, προειδοποιεί για τους κινδύνους της συλλογικότητας· αν και επαναστάτρια ευαγγελίζεται την κοινωνική ειρήνη· ειρηνίστρια, στρατεύεται με το όπλο στο χέρι στο πλευρό των ισπανών δημοκρατών· υποστηρικτής της Συμφωνίας του Μονάχου, μετά την προσάρτηση της Τσεχοσλοβακίας καλεί σε ένοπλη αντίσταση ενάντια στον Χίτλερ· ελευθεριακή, υποστηρίζει στο L’ enracinement (Το ρίζωμα) πως η “τάξη είναι η πρώτη ανάγκη της ψυχής”· Εβραία, απορρίπτει τον Θεό της οργής και της εκδίκησης της Παλαιάς Διαθήκης. Οταν στρέφεται στον χριστιανισμό, η πίστη της, όπως συμβαίνει σε πολλούς μυστικιστές πλησιάζει την απελπισία. Γίνεται χριστιανή και μάλιστα καθολική αλλά δεν διστάζει να καταγγείλει την προδοσία της Εκκλησίας υπό την κηδεμονία της Ρώμης».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή