Είναι, λοιπόν, όλα πολιτική;

Η βραδιά ήταν ωραία, το φεγγάρι γεμάτο και στο θερινό το σινεμά δεν έπεφτε καρφίτσα. Οοι έχουμε ακούσει για το «Οπενχάιμερ» και, ξέρετε πώς γίνονται αυτά, όλοι έπρεπε να το δούμε. Και για τρεις ώρες το βλέπαμε. Επί τρεις ώρες η οθόνη μπροστά μας γέμιζε με φλόγες πύρινες και λάμψεις εκτυφλωτικές, με εικόνες καταστροφής και αγωνιώδεις προβληματισμούς για ένα μέλλον που τελικά μπορεί και να μην υπάρξει. Τρεις ώρες καθόμασταν όλοι με τα πατατάκια και τα ποτά μας και παρακολουθούσαμε, με τη θέλησή μας, έχοντας πληρώσει κιόλας, πώς πριν από 78 χρόνια, ίδιο μήνα, ίδιο φεγγάρι στον ουρανό, ένα σενάριο καταστροφής του κόσμου μας έγινε πραγματικότητα. Την ίδια στιγμή, κάτω από το ίδιο φεγγάρι, στην ίδια χώρα, καιγόταν για 13η συνεχιζόμενη μέρα το δάσος της Δασιάς στη μεγαλύτερη πυρκαγιά στην Ευρωπαϊκή Ενωση από το έτος 2000. Αν δηλαδή αντί να είμαστε στο σινεμά βρισκόμασταν κάπου κοντά στο ανατολικό άκρο της οροσειράς της Ροδόπης, θα βλέπαμε σχεδόν το ίδιο θέαμα λάιβ. Και τζάμπα. Και ίσως, δεν ξέρω, ίσως και να εκφράζαμε την ίδια περίπου αγωνία που εξέφραζαν οι ηθοποιοί στην οθόνη για μια καταστροφή που ήρθε, έγινε και στρέφεται κατευθείαν καταπάνω μας.