Γύρισα αργά από το σινεμά, είχα να πάω χρόνια, πήγα λοιπόν να δω τον Οπενχάιμερ, μια ταινία που με έκανε να ξαναγαπήσω τον κινηματογράφο, συνεπαρμένος και κουβαλώντας ακόμα τον ρυθμό, την έξαψη και τη σπάνια γοητεία αυτού του θαύματος, ήρθε η πραγματικότητα και με προσγείωσε άτσαλα δίνοντάς μου ένα γερό χαστούκι. Η φωτιά στον Εβρο είναι η μεγαλύτερη φωτιά στην Ευρώπη. Κι ακόμα καίει. Σκέφτομαι πως ίσως καταντάει κουραστικό να ξαναγυρνάω κάθε βδομάδα στο ίδιο θέμα, αλλά δεν ξαναγυρνάω εγώ, η φωτιά με ξαναβάζει στη θέση μου.

Δεν το χωράει το μυαλό μου πως δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα που να ταρακουνήσει τους όποιους κυβερνώντες να κάνουν επιτέλους κάτι. Ολο λόγια, εξαγγελίες σχέδια και υποσχέσεις που πριν αρχίσουνε οι βιτρίνες να στολίζονται Χριστούγεννα θα τα έχουμε ξεχάσει. Προς το παρόν καθόμαστε αραχτοί στον καναπέ και τους ακούμε χάσκοντας.  Αισθάνεσαι τόσο ανίκανος να αντιδράσεις, άχρηστος. Σχεδόν περιττός. Σαν να τους χαλάς την ησυχία. Τα ‘λεγα σε έναν φίλο. «Και τι να κάνουμε» μου λέει; «Να ντυθούμε Μεταπολίτευση και να μαζέψουμε υπογραφές να γελάει ο κόσμος; Ή να κάνουμε κανένα κίνημα. Ασε που κι αυτό απ’ τη στιγμή που ξέπεσε σε κίνημα ομπρέλας και πετσέτας, ξεφτιλίστηκε το θέμα. Δεν μου λες καλύτερα πώς σου φάνηκε η ταινία; Αλλιώς να πάμε για ύπνο μπας και δούμε κανένα όνειρο της προκοπής να ξεγελάσουμε την τύφλα μας».

Ξαναγυρίζουμε, λοιπόν, μετά την παραδοχή της ανικανότητάς μας, στον Κρίστοφερ Νόλαν και τον πατέρα της ατομικής βόμβας. Είναι μια ταινία έπος. Από ένα πραγματικό γεγονός πολύ γνωστό έφτιαξε ένα έργο που μιλάει για τα πάντα, στιγμές έχεις την αίσθηση ότι μιλάει για δικά σου προβλήματα, δικές σου ανησυχίες, δικά σου σκοτάδια. Το μοντάζ, η μουσική, ο ήχος, το χρώμα. Το χρώμα συμπεριφέρεται σαν να είναι ερμηνευτής, μιλάει, φεύγει, ξανάρχεται, φέγγει, τυφλώνει, αστράφτει κι ύστερα όποτε θέλει να μιλήσει για το παρόν ξεβάφεται από μόνο του και γίνεται ένα σκληρό μαυρόασπρο, αδυσώπητο. Θυμάμαι μια φράση του Γκοντάρ. «Μια ταινία πρέπει να έχει αρχή, μέση και τέλος. Οχι απαραίτητα μ’ αυτή τη σειρά». Ετσι δούλεψε ο Νόλαν. Ο χρόνος δεν είναι γραμμικός, πάει με το μυαλό του ήρωα, πάει στο παρελθόν, στο παρόν, μετά πάλι πίσω αλλά και κάποιες φορές μπροστά σ’ ένα μέλλον εφιαλτικό και δυσοίωνο.

Η διεύθυνση των ηθοποιών κατόρθωμα μέγα. Ο Μέρφι καταφέρνει μόνο με το βλέμμα να σε κάνει κοινωνό των αισθημάτων του αλλά και να αφήνει ερωτήματα που σε καθηλώνουν. Αυτό το βλέμμα φανερώνει τα πάντα αλλά και κρύβει άλλα τόσα. Κι όχι μόνο αυτός. Ο Ρόμπερτ Ντάουνινγκ Τζούνιορ αν δεν ήταν τόσο γερός ο πρωταγωνιστής θα λέγαμε ότι κλέβει την ταινία. Ομως κανείς δεν μπορεί να την κλέψει, γιατί όπως όλα τα σπουδαία στην τέχνη, η ταινία ανήκει στον εαυτό της. Είναι στοιχείο ζωντανό, έχει σώμα και μορφή, έχει βάθος, ψυχή και όραμα. Εχει έναν τέτοιον τρόπο να κάνει το αόρατο, ορατό και το γνωστό, άγνωστο. Και τέλος να καταφέρνει ενώ είναι αυτόνομη, να γίνεται δικιά σου. Να γίνεται η ταινία σου. Η ταινία μου… Παρ’ όλα αυτά η φωτιά στον Εβρο είναι η μεγαλύτερη φωτιά στην Ευρώπη. Κι ακόμα καίει. Χαιρετώ.