Η εποχή του αυτοθαυμασμού

Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στο Instagram και στο Facebook δηλαδή όπου παίζει πολλή φωτογραφία, οι ηλικίες φτάνουν βαριά – βαριά μέχρι τα 40. Κι εκεί σταματάνε. Για πάντα. Εκτός από κάποιες περιπτώσεις που συνεχίζουν μειούμενες, κάνοντας τον κινηματογραφικό Μπένζαμιν Μπάτον «έναν από εμάς». Επίσης, σ’ αυτήν την εικονική πραγματικότητα οι άνθρωποι δεν έχουν επιδερμίδα. Την έχουν αντικαταστήσει μ’ ένα είδος άκαμπτου πλαστικού (PVC να το πω;) το οποίο, μ’ ένα μαγικό τρόπο, συστέλλεται και διαστέλλεται χωρίς να δημιουργεί πτυχές. Γι’ αυτό και στα πλατιά, ινσταγκραμικά τους χαμόγελα, δεν δημιουργείται ούτε μία τόση δα ρυτιδούλα, ένα «σπάσιμο» γύρω απ’ το στόμα ή πλάι στα μάτια όπως συμβαίνει ακόμη και στα πεντάχρονα. Το οποίο σημαίνει πως αν, όταν γελάς, δεν «σουρώνει» κάπως το δέρμα ή αυτό το όποιο, τέλος πάντων, υλικό, δεν μπορείς να κλείσεις ποτέ το στόμα σου. Είναι, σου λέει, εργοστασιακή η ρύθμιση. «Καταδικασμένοι» να χαμογελάμε συνέχεια. Απ’ την άλλη, πώς να μη γελάς όταν έχει σταθμεύσει διά παντός στα καλύτερά σου χρόνια;