Στις 9 Οκτωβρίου 1911 ο Φραντς Κάφκα γράφει στο ημερολόγιό του: «Αν φτάσω τον τεσσαρακοστό χρόνο της ζωής μου, θα παντρευτώ πιθανώς μια γεροντοκόρη με πεταχτά τα πάνω δόντια… Σαράντα χρονών μάλλον δεν πρόκειται να φτάσω, το δείχνει π.χ. η ένταση που συχνά εγκαθίσταται στην αριστερή επάνω πλευρά του κρανίου μου. Τη νιώθω σαν ένα εξωτερικό εξάνθημα… όπως μια σχεδόν ανώδυνη ανάτμηση πάνω σε ζωντανό σώμα, όπου το μαχαίρι, λίγο δροσιστικό, προσεχτικό, σταματά συχνά και ξαναξεκινά…» (εδώ από «Τα ημερολόγια, Α’», 1910-1913, εκδ. Εξάντας, 1978, μτφ. Αγγέλα Βερυκοκάκη, όπως και όλα τα αποσπάσματα). Ο συγγραφέας που θα γινόταν μόνιμη επιρροή για τους επιγόνους του δεν υπέφερε ακόμη από τη φυματίωση που τελικά τον σκότωσε το 1924, στην ηλικία των 41 ετών. Υπέφερε από την εξοντωτική ανάλυση στην οποία υπέβαλε τον εαυτό και τα όνειρά του αντλώντας από εκεί την «ποιητική της σωματικότητας», σήμα κατατεθέν για τα έργα του. Η πλήρης επανέκδοση των ημερολογίων του στην αγγλική γλώσσα με μεταφραστή τον Ross Benjamin (Schocken, New York) λειτούργησε σαν υπενθύμιση για τους μελετητές του Κάφκα, καθώς φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από την τελευταία εγγραφή στο ημερολόγιό του (22 Ιουλίου 1923). Σ’ αυτό το παράλληλο «έργο» καταγράφεται η μεταμόρφωση του ανθρώπου που θα γινόταν ένας «κατά λάθος μοντερνιστής», σύμφωνα με την παρατήρηση του Πίτερ Γκέι:

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή