Μυρμήγκια

«Τι λες, Δαντόν, στήνουμε μια συνωμοσία;» «Οχι, φτάνω σε οργασμό. Κι όταν φτάνεις σε οργασμό, δεν συνωμοτείς». Η αυθεντικότητα αυτής της στιχομυθίας μεταξύ Ροβεσπιέρου και Δαντόν δεν έχει επιβεβαιωθεί (και το ρήμα jouir δεν μεταφράζεται ακριβώς «φτάνω σε οργασμό», αλλά πρέπει να είμαστε κόσμιοι). Την επικαλείται όμως ο γάλλος καθηγητής φιλοσοφίας Μικαέλ Φεσέλ (του οποίου το βιβλίο «Κόκκινα Φανάρια. Η ηδονή και η Αριστερά» μόλις κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις ΠΟΛΙΣ) για να στηρίξει την άποψη ότι η ηδονή, την οποία περιφρονεί η Αριστερά, αποτελεί μοχλό για την πολιτική δράση. Γιατί; Επειδή «είναι μια από τις βασικές μας πηγές ενέργειας! Η ανάμιξη στην πολιτική προκαλείται συχνά από την οργή, τα βάσανα. Για να μην πέσουμε όμως στη θλίψη, για να δράσουμε, η ηδονή, η χαρά, είναι αναγκαίες: μας συσπειρώνουν και προσφέρουν μια πρώτη νίκη κατά της κοινωνικής δυστυχίας και του φόβου. Εχουν μια λυτρωτική δύναμη».