Υπάρχουν κάποιες γωνιές, κόρφους θα ταίριαζε να τους πεις καλύτερα, που μοιάζει να διαφυλάσσουν, ό,τι και αν συμβαίνει γύρω τους, μια παρθενικότητα, όπως ακριβώς θα τους αναγνώριζες αν ζούσες πριν από εκατό ή διακόσια χρόνια. Κατηφορίζοντας από το Ωδείο Ηρώδου Αττικού, αφού χρειαστεί να ξεμπερδέψεις με μια άτακτη ρυμοτομία «ανοίγεται» ξαφνικά μπροστά σου μια μικροσκοπική πλατεία, τόσο μικροσκοπική που είναι ζήτημα αν είναι τρία όλα και όλα τα λυμφατικά δεντράκια που περιβάλλουν το ένα και μοναδικό «στραβοχυμένο» και αυτό παγκάκι. Τι ανακούφιση όμως.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή