Ανθρωπος στη θάλασσα

Στην πατρίδα μου τη Σύρο, τους λένε αγαθούς. Είναι εκείνα τα παιδιά που δεν μεγαλώνουν. Ακόμη και στην εμφάνιση, ψηλώνουν μεν, θεριεύουν αλλά στο πρόσωπό τους, στις εκφράσεις τους, κάποιες φορές και στις κινήσεις τους, κρατούν ακόμη το «χάραγμα» της παιδικής ηλικίας. Σαν να μη μπορούν ή να μη θέλουν να συμφιλιωθούν με την «πολλή συνάφεια του κόσμου». Και τριγυρνούν ανάμεσά της, αποκλεισμένοι και ανένταχτοι συγχρόνως, στο περιθώριο της πραγματικότητας αλλά και απόλυτα συμφιλιωμένοι μαζί της. Χαμογελάνε σχεδόν πάντα, έτσι, χωρίς λόγο, όπως, σχεδόν πάντα, είμαστε κι εμείς μουτρωμένοι, εκνευρισμένοι, μελαγχολικοί, έτσι, χωρίς λόγο. Ο καθείς με τα «όπλα» του κι αυτό, το απλανές χαμόγελο, είναι το δικό τους. Δεν έχουν άλλο. Ούτε περγαμηνές ζωής ούτε επαγγελματικά «προικιά» ούτε άλλου είδους τερτίπια. Ερωτεύονται αλλά δεν τους ερωτεύονται. Μα ούτε κι αυτό τους νοιάζει. Σπάνια ζητάνε ανταπόδοση, τίποτα δεν θεωρούν δεδομένο. Σαν πουλάκια ζούνε. Πετώντας και τιτιβίζοντας. «Πάντα γελαστοί και γελασμένοι» όπως λέει ο Μάνος Ελευθερίου.