Το πριν και το μετά

Σε συνθήκες κανονικότητας, σύμφωνα με τους νόμους της πραγματικότητας δηλαδή, το μέλλον είναι άδηλο και το παρελθόν δεδομένο. Τόσο δεδομένο δηλαδή που δεν μας συγκινεί εκτός κι αν ξεμακρύνει αρκετά οπότε παράγει νοσταλγία. Τον τελευταίο καιρό, ωστόσο, όλοι φαίνεται να γνωρίζουν ακριβώς τι πρόκειται να συμβεί στο μέλλον μας, εγγύτερο και απώτερο. Διαβάζω όλο και πιο συχνά εκτιμήσεις για τις μεταστροφές που θα επιφέρει στη ζωή μας η κλιματική αλλαγή, για την αύξηση της θερμοκρασίας, για τα ακραία καιρικά φαινόμενα που πλέον θα είναι τόσο συχνά ώστε δεν θα αποτελούν «φαινόμενα», για τις θάλασσες που θα γίνουν στεριές και για τις στεριές που θα γίνουν θάλασσες. Αλλα απ’ αυτά επιστημονικά τεκμηριωμένα, άλλα πασπαλισμένα με φόβους και προφητείες, τα στοιχεία δηλαδή που μετατρέπουν τις προβλέψεις των επιστημόνων σε λαϊκό αφήγημα. Οπως και να έχει, σήμερα περισσότερο από ποτέ, μοιάζει να ξέρουμε το απολύτως δυσοίωνο μέλλον, το δικό μας και του πλανήτη. Βέβαια, και γύρω στο 1970, λίγο μετά τα πρώτα βήματα του ανθρώπου στη Σελήνη, η ανθρωπότητα νόμιζε ότι ήξερε το διαστημικό και διαπλανητικό μέλλον της, που θα ήταν και άμεσο μάλιστα, έως ότου να αποδειχθεί ότι εκείνες οι προβλέψεις είχαν τόση σχέση με την αλήθεια όση και τα σενάρια του Σταρ Τρεκ. Σήμερα ωστόσο τα πράγματα είναι πιο δεδομένα και το μέλλον μοιάζει πιο προδιαγεγραμμένο, εξάλλου οι αρνητικές προβλέψεις διαψεύδονται πιο σπάνια από τις θετικές.