Με το μυαλό στα πλέι οφ

Το αποτέλεσμα του αγώνα με το Γιβραλτάρ δεν έχει καμία σημασία. Αν είχαμε κάτι να περιμένουμε ήταν ένα θετικό αποτέλεσμα στην Ολλανδία. Η εικόνα απέδειξε ότι η Εθνική δεν μπορεί. Κακά τα ψέματα. Μέσα στη δίνη των φυσικών καταστροφών που εξοντώνουν τη χώρα το ποδόσφαιρο έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Για τις λίγες στιγμές χαράς που μας δίνει το άθλημα σε μια δύσκολη καθημερινότητα, η διαπίστωση είναι ότι η Ελλάδα έχει ακόμη πολύ δρόμο μπροστά της για να ξαναγίνει εκείνη που ήταν. Γαλλία και Ολλανδία είναι πολύ πάνω από εμάς. Η στασιμότητα είναι διαρκείας για τη Γαλανόλευκη. Μετριότητα για την ακρίβεια. Αποδοχή της πραγματικότητας. Με τον Πογέτ να έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης. Κι αν νικήσαμε προ εβδομάδων τους Ιρλανδούς αυτό δεν ήταν παρά μια παράταση και στάχτη στα μάτια των ικανοτήτων μας. Οχι ότι αυτή η ομάδα δεν έχει δυνατότητες. Παίκτες καλούς έχει. Το ζήτημα είναι αν μπορούν να πάνε απευθείας στα τελικά μιας μεγάλης διοργάνωσης. Από την αρχή του ποδοσφαίρου στα μέρη μας καλούς παίκτες είχαμε. Ποδοσφαιριστές που έγιναν μύθοι. Σε τελική φάση μεγάλης διοργάνωσης όμως η Γαλανόλευκη πήγε για πρώτη φορά το 1980 και μετά πάλι το 1994. Οσο καλός κι αν είσαι αυτό που μετράει είναι οι νίκες και οι προκρίσεις. Σε άλλη περίπτωση απλά συμβιβάζεσαι και λες ότι πας για την επόμενη φορά. Για αυτή την ομάδα πάντως εξαρχής υπήρχε το μαξιλαράκι των πλέι οφ του Nations League. Το κέρδισε μέσα στο γήπεδο και σε αυτό ουσιαστικά ξαπλώνει και περιμένει ότι θα της φέρει την πρόκριση. Οι δυο πρώτες θέσεις του ομίλου μας είναι άπιαστες. Η Εθνική πρέπει να ετοιμαστεί για τα μπαράζ της τρίτης κατηγορίας της Λίγκας των Εθνών της UEFA. Οπως είναι τώρα τα πράγματα στα προκριματικά πρώτος αντίπαλος θα είναι το Λουξεμβούργο ή το Καζακστάν. Μετά στον επίσης μονό τελικό – αν υπάρχει λογική στην μπάλα – θα μας περιμένει η Γεωργία του Κβαρατσκέλια. Τα ονόματα των πιθανών μας αντιπάλων σε ημιτελικό και τελικό των πλέι οφ τον ερχόμενο Μάρτιο μάλλον δεν τρομάζουν. Αυτό όμως είναι κάτι που πρέπει να μας προβληματίσει. Εχετε σκεφτεί το ίδιο να λένε και εκείνοι για εμάς; «Ποια Ελλάδα;». Ο τίτλος στο Euro2004 είναι ένα αιώνιο παράσημο, αλλά δεν εξασφαλίζει καμία από τις επόμενες γενιές. Το βιώσαμε σε όλες τις τελευταίες αποτυχίες με τα νέα δεδομένα στην Εθνική μας.