Κριτήρια

Οταν προεκλογικά συζητείτο η εναλλαγή των προσώπων στις υπουργικές καρέκλες, το επιχείρημα ήταν πως έτσι υπηρετείται η «ανάγκη της ανανέωσης και της ανάληψης καινούργιων καθηκόντων» – έτσι, δηλαδή, θα δίνονταν ευκαιρίες σε νέους παίκτες και θα δοκιμάζονταν σε διαφορετικά πόστα στελέχη που είχαν αξιολογηθεί ως επιτυχημένα. Απώτερος στόχος, έλεγαν στενοί πρωθυπουργικοί συνεργάτες, ήταν μια κυβέρνηση που μπορεί να κάνει τη δουλειά αντί μιας ισορροπιών ή γεωγραφικής εκπροσώπησης. Βέβαια, τον ίδιο σκοπό έχουν επικαλεστεί κι άλλοι πρωθυπουργοί στο παρελθόν, υιοθετώντας περίπου παρόμοιο σύστημα προκειμένου να τον πετύχουν. Γαλάζιοι ιστοριοδίφες, για παράδειγμα, θυμίζουν ότι ο Καραμανλής ο πρεσβύτερος είχε περίπου σταθερά υπουργικά συμβούλια – κι έτσι όλοι στο κόμμα του γνώριζαν ποιους θεωρεί ικανούς να επωμιστούν τα βάρη της διακυβέρνησης. Για να το πούμε αλλιώς: οι επιδόσεις μιας κυβέρνησης δεν εξαρτώνται απ’ τον τρόπο με τον οποίο διάλεξε να αναθέσει χαρτοφυλάκια ο επικεφαλής της, είναι αποτέλεσμα των κριτηρίων που έβαλε για κάθε ένα απ’ αυτά ξεχωριστά. Δεν φταίει το rotation per se, επομένως. Φταίει σε μεγάλο βαθμό η δεξαμενή των λογιζόμενων ως υπουργήσιμων. Φταίνε κι ορισμένες επιλογές.