Μαλλιοκούβαρα

Σιγά που δεν θα γινόταν. Σιγά που μια εθνική τραγωδία δεν θα μας δίχαζε αντί να μας ενώσει. Ποιους; Εμάς; Τους ανάδελφους; Που το αρχαιότερο κείμενο στη σπουδαία, πολύτιμη γλώσσα μας, η Ιλιάδα, αρχίζει με τη λέξη «μήνις», δηλαδή θυμός; Που έτσι έχουμε μάθει να εκφραζόμαστε; Που θεωρούμε την οργή μαγκιά και το μίσος πολιτική θέση; Που μπερδεύουμε την αγανάκτηση με την ευαισθησία; Ή που θεωρούμε την ευαισθησία κομματική και ιδεολογική αποκλειστικότητα; Που ο καθένας μας έχει μια λύση για κάθε πρόβλημα ξεχωριστά και, συνολικά, πιο πολλές από τις απόψεις στις οποίες έχει αναφερθεί, με τη γνωστή φράση του, ο Κλιντ Ιστγουντ; Και που το εθνικό μας σπορ, αυτό στο οποίο παίρνουμε τα πάντα όλα από μετάλλια, είναι να βρίζουμε τη χώρα; Λες και δεν είμαστε κομμάτι της. Εχουμε όμως και την άλλη ύψιστη εθνική μας επίδοση. Την αυτοεξαίρεση. Τα πάντα είναι για τα μπάζα, τα πάντα μας κάνουν να ντρεπόμαστε για τη χώρα εκτός από τη νησίδα μας που επιπλέει μέσα στον οχετό.