Ο Αντώνης και η συλλογική μας συνείδηση

Εχουμε κλείσει ήδη μία εβδομάδα από τότε που, στον απόηχο από τις πυρκαγιές στον Εβρο και στο «περίμενε» του Daniel, μας ταρακούνησε το βίντεο που κατέγραψε τον τρόπο με τον οποίον έφυγε από τη ζωή ο Αντώνης. Που αμέσως έγινε ο «Αντώνης μας». Και το ταρακούνημα, δικαίως, δεν έχει ακόμη καταλαγιάσει. Δεν ξέρω αν είναι το σε συνεχές repeat καταγεγραμμένο στιγμιότυπο ή οι συνθήκες όχι μόνο του θανάτου αλλά και της ζωής του Αντώνη που δίνουν στο περιστατικό τη δραματική εκείνη διάσταση η οποία το συντηρεί στην κορυφή της ειδησεογραφίας και της συνείδησής μας. Προφανώς και τα δύο. Κι αυτή η αίσθηση ότι το γεγονός έχει περιγραφεί πριν καν συμβεί. Επειδή ακριβώς είναι τόσο πυρηνικό και συμβολικό σε ό,τι αφορά την εκτροπή της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Σαν να το «είδε» πριν από κάμποσες δεκαετίες ο Νίκος Καββαδίας κι έγραψε εκείνον τον στίχο στην «Εσμεράλδα». «Γράφει η προπέλα φεύγοντας ξοπίσω “σε προδίνω” / κι ο γρύλος το ξανασφυράει στριγγά του τιμονιού / Μη φεύγεις. Πες μου, το ‘πνιξες μια νύχτα στο Λονδίνο / ή στα βρωμιάρικα νερά κάποιου άλλου λιμανιού;».