Μαϊάμι – Μακρόνησος: σημειώσατε ό,τι θέλετε

Το θέμα είναι ότι από μία ηλικία και μετά – και εννοώ τη δική μου – η εμπειρία σου επιτρέπει να «ανοίγεις» τα πλάνα της συμπεριφοράς των ανθρώπων. Να βλέπεις δηλαδή τι υπάρχει και τι συμβαίνει αριστερά, δεξιά, πάνω, κάτω και πίσω από το απομονωμένο «κάδρο» που θέλει να σου επιβάλει κάποιος. Πώς έφτασε μέχρι εκείνο το σημείο που ο ίδιος θεωρεί προσκήνιο χωρίς να ξέρει ότι πίσω του, το παρασκήνιο μπορεί να είναι πιο ευδιάκριτο και από τα φώτα της σκηνής. Εντάξει, μην το πάρω κι επάνω μου. Μπορεί να μην είναι μόνο θέμα ηλικίας αλλά και αντίληψης, πάντως εγώ, με την πάροδο των χρόνων άρχισα να βλέπω το φόντο πίσω από τη βασική εικόνα. Το φόντο όμως είναι πολύ σημαντικό. Ακόμη και η Τζοκόντα, τι θα ήταν χωρίς το φόντο της;