Μυστήριο, ακρότητες, γραφικότητες

Επιστρέφοντας με μια τρίτη ταινία στον διάσημο βέλγο ντετέκτιβ ήρωα των μυθιστορημάτων της Αγκαθα Κρίστι Ηρακλή Πουαρό (ρόλος που αποδείχθηκε ιδανικός για τον ίδιο στις ταινίες του «Εγκλημα στο Οριάν Εξπρές» και «Εγκλημα στον Νείλο»), ο Κένεθ Μπράνα, με το «Μυστήριο στη Βενετία» (Α Haunting in Venice, ΗΠΑ / Αγγλία / Ιταλία, 2023), προσπάθησε να συνδέσει την ιστορία της συγγραφέως (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός) με το μυστήριο και τη «θανατίλα» που ούτως ή άλλως καλύπτει τη μοναδική αυτή ιταλική πόλη. Η Βενετία, έτσι όπως κινηματογραφείται από τον κύπριο διευθυντή φωτογραφίας Χάρη Ζαμπαρλούκο (μόνιμος συνεργάτης του Μπράνα), έχει κάτι το νοσηρά μεταφυσικό, λες και ανήκει σε ένα εντελώς δικό της σύμπαν, κάπου στο μεταίχμιο του Ανω και του Κάτω Κόσμου. Φυσικά, σε αυτό βοηθά το ίδιο το στόρι της ταινίας, που σε ένα πρώτο επίπεδο έχει κάποια σχέση με τη μεταφυσική: στο εσωτερικό ενός παλάτσο, παρόντος του Πουαρό, μέντιουμ διοργανώνουν συνεδρίες για επαφή με τον άλλο κόσμο προκειμένου να γίνει γνωστή η αιτία θανάτου μιας κοπέλας. Ομως όλα αυτά δεν ενδιαφέρουν τον Πουαρό, έναν πρακτικό άνθρωπο που πιστεύει στα γεγονότα και τις ανθρώπινες πράξεις, ο οποίος, συν τοις άλλοις, έχει χάσει την πίστη του γιατί έχει δει από πρώτο χέρι όλη την ασχήμια της ανθρωπότητας. Ο Μπράνα ενδιαφέρεται να φτιάξει μια ατμόσφαιρα κλειστοφοβίας στην ταινία, της οποίας ο μεγαλύτερος δραματουργικός χρόνος είναι μια νύχτα. Εν μέρει τα καταφέρνει, χάρη κυρίως στην αξιοποίηση των εσωτερικών χώρων που κινηματογραφούνται παράξενα, από πάνω, από κάτω, από πλάγια, με φίλτρα και διάφορους φακούς. Εκεί όμως που η ταινία χάνει είναι στην ίδια την αφήγηση της ιστορίας, πολύ μπερδεμένη, πολύ σκοτεινή, με πολλές ανατροπές και με τον Πουαρό υπερβολικά σίγουρο για τον εαυτό του, έτοιμο να δώσει την απάντηση στο τέλος σαν τον ταχυδακτυλουργό που βγάζει τον λαγό από το καπέλο του. Δεν θα πω ότι δεν την παρακολούθησα με όρεξη σαν ένα καλό μυστήριο, θα πω όμως ότι είναι σαφώς κατώτερη των δύο προηγούμενων.