«Ο Αλκης ήταν και παραμένει η φωνή της συνείδησής μου»

Τις νύχτες που δολοφονούνται παιδιά τις θυμόμαστε όλοι. Τη νύχτα που δολοφονήθηκε ο Αλέξανδρος, τη νύχτα που δολοφονήθηκε ο Παύλος, τη νύχτα που δολοφόνησαν τον Αλκη και, στις αρχές Αυγούστου, τον Μιχάλη στη Νέα Φιλαδέλφεια, όλοι θυμόμαστε πού ήμασταν και τι κάναμε την ώρα που η τραγική είδηση διαπέρασε σαν σφαίρα τις καρδιές μας, τυλίγοντάς μας με το δριμύ ψύχος της απώλειας, του τυφλού μίσους και της αδικίας. Και ο πατέρας του Αλκη θυμάται πού ήταν και τι έκανε όταν πληροφορήθηκε τα κακά μαντάτα – αυτά που κάθε γονιός απεύχεται να του χτυπήσουν την πόρτα –, όμως δεν θέλει να συζητά γι’ αυτό. Δεκαεννέα μήνες μετά τη δολοφονική επίθεση εναντίον τού γιου του, τα ξημερώματα της 1ης Φλεβάρη 2022, το τραύμα στην καρδιά του παραμένει ανοιχτό. Στον καφέ που ήπιαμε ένα μεσημέρι στο σαλόνι του διαμερίσματος της οικογένειας Καμπανού στη Βέροια – ένα 24ωρο προτού γίνουμε όλοι μάρτυρες της κακοκαιρίας του αιώνα που βύθισε στη λάσπη το βιος των Θεσσαλών –, η κουβέντα μας ξεκίνησε από την επιθυμία του 59χρονου Αριστείδη Καμπανού να προσφέρει στα κοινά θέτοντας υποψηφιότητα ως περιφερειακός σύμβουλος με τον συνδυασμό Αλληλεγγύη του Απόστολου Τζιτζικώστα, που διεκδικεί την επανεκλογή του στο τιμόνι της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας. Η κουβέντα μας θα είχε αντίστροφη πορεία χρονικά, ξεκινώντας από το παρόν και τα σχέδιά του για το μέλλον, για να φτάσει με βήματα μαλακά και προσεκτικά προς το πρόσφατο, συναισθηματικά δύσβατο παρελθόν.