Τον μίτο της Αριάδνης για την πορεία των σκουληκιών του ναζισμού, που μακροημερεύουν ακόμη στην κοιλιά της ελληνικής κοινωνίας, όποτε επιχείρησα να τον πιάσω ήταν κομμένος, φανερά ή κρυφά, απ’ το κράτος, το παρακράτος, τις μικροψηφοθηρικές σκοπιμότητες, τις φοβίες και τα κόμπλεξ. 18 Σεπτεμβρίου, δέκα χρόνια πίσω, το πρωί, πριν πάω στη Βουλή, ανάβω ένα κερί στον τάφο της μάνας μου, της Αριάδνης, κι ένα ακόμα δίπλα της, για τον Παύλο, που πριν λίγες ώρες είχε ξεψυχήσει, σφαγμένος απ’ τον Ρουπακιά. Την ανιψιά του Παύλου τη βάφτισαν Αριάδνη. Κι η Μάγδα, κι οι φίλοι του, κι όλοι οι αντιφασίστες που συμβιώνουμε με τα σκουλήκια έχουμε μια ελπίδα πως η γενιά της δεν θα ξεχάσει, και θα παλέψει, γιατί ο φασισμός μοναχός του δεν πεθαίνει. Καταλάβετέ το.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή