Τα πολύ σκληρά είναι για τους πολύ σκληρούς

Σοβαρεύτηκαν ξαφνικά οι ελληνικές ομάδες φέτος το καλοκαίρι κι εκεί που πέρυσι στους ευρωπαϊκούς ομίλους είχαμε μόνο μια ομάδα (τον Ολυμπιακό) φέτος έχουμε εκτός από αυτόν και την ΑΕΚ και τον ΠΑΟ και τον ΠΑΟΚ; Ετσι μοιάζει αλλά δεν παίρνω και όρκο. Η πείρα μου με διδάσκει πως ό,τι συμβαίνει στο ελληνικό ποδόσφαιρο σπανίως προκύπτει βάσει προγράμματος. Θα έλεγα πως αυτό είναι λίγο συγκυριακό. Ο Ολυμπιακός σε ομίλους φτάνει συνεχώς εδώ και δεκατρία χρόνια: είναι η μόνη ομάδα που μπορείς να πεις πως πραγματικά βάζει ως στόχο της σεζόν το να βρίσκεται σε αυτούς και το καταφέρνει – φέτος έφτασε στους ομίλους του Europa League καθώς σε αυτό βρέθηκε ξεκινώντας. Ο ΠΑΟΚ έφτασε στους ομίλους του UEFA Conference League δείχνοντας όντως σοβαρότητα – τουλάχιστον σε σχέση με πέρυσι: μετά τον Ολυμπιακό μπορεί να ισχυριστεί πως τα δέκα τελευταία χρόνια έχει αποκτήσει κι αυτός τεχνογνωσία ευρωπαϊκών προκριματικών. Η ΑΕΚ και ο Παναθηναϊκός είχαν στόχους διαφορετικούς. Η ΑΕΚ ως πρωταθλήτρια έβλεπε βατό το μονοπάτι μέχρι τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ: κάποιες αβλεψίες στα ματς με την Αντβέρπ την οδήγησαν σε όμιλο του Europa League. Ο όμιλος του Europa League ήταν ευθύς εξαρχής ο στόχος του Παναθηναϊκού που έφτασε να διεκδικεί είσοδο στο Τσάμπιονς Λιγκ. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι δεν έφτασαν στους ομίλους όλοι κάνοντας την ίδια διαδρομή. Αλλά είναι σημαντικό ότι τα κατάφεραν. Τι πρέπει και τι μπορούν να κάνουν στους ομίλους; Ας σταθούμε στα ευδιάκριτα.