Ολα αλλάζουν. Ολα ξεχνιούνται. Η αλαζονεία παραμένει

Σεισμοί, λιμοί, καταποντισμοί. Η κλιματική κρίση φροντίζει να το υπενθυμίζει. Ολα αλλάζουν. Μόνο ο άνθρωπος μένει κυρίαρχος. Ως πότε όμως και με ποιες συνέπειες. Παραμένει όμως πάντοτε αλλαζών. Απληστος. Δεν τιθασεύει το εγώ του. Δεν μπορεί και δεν θέλει. Το εγώ βρίσκεται υπεράνω και των νόμων. Τεράστιες οι ζημιές, καταστροφές και στη χώρα μας. Υπολογίζονται μόνο κατά προσέγγιση. Τίποτε όμως δεν μπορεί να γιατρέψει τους υπερφίαλους. Και είναι πολλοί. Τους βλέπουμε καθημερινά. Να λένε ανοησίες. Να μην κρύβονται. Να μην ντρέπονται. Αναυδος ο κόσμος παρακολουθεί και οικτίρει. Σε αυτή την ωραία χώρα που ζούμε όλα σχεδόν είναι στρεβλά. Ετσι τα θέλανε. Για να μπορούν να παρεμβαίνουν μετά. Και να δίνουν λύσεις προεκλογικά. Λύσεις-μπαλώματα. Οπως είναι οι δρόμοι που έχουν χαραχθεί. Για να μπορούν να τους επαναχαράξουν. Με τα ίδια ελλιπή υλικά. Από την εποχή του Σχεδίου Μάρσαλ ίδια η διαπίστωση. Οι ίδιες περίπου οικογένειες νέμονται τα έργα και τον πλούτο της χώρας. Τροφοδοτούν έτσι μια αλυσίδα κακοπαθειών στη χώρα. Ολοι σχεδόν πιστεύουν, κακώς βέβαια, ότι όλοι τα πιάνουν. Κι αυτό δημιουργεί μια αγριότητα και βαρβαρότητα. Οπως εκφράστηκε με την αποτρόπαιη εγκληματικη συμπεριφορά σε βάρος του άτυχου Καρυώτη. Ας μην κάνουμε ότι απορούμε λοιπόν. Ολοι φέρουμε ευθύνη και πρωτίστως οι εκάστοτε ταγοί μας. Ή όπως θέλετε ονομάστε τους. Εμπιστοσύνη στους νόμους σημαίνει εμπιστοσύνη στους θεσμούς. Εμπιστοσύνη στα πρόσωπα που τους εκφράζουν. Κι αυτό απαιτεί θυσίες και σεμνότητα. Οχι καβαλίκεμα καλαμιού.Το ωσαννά από το ανάθεμα είναι πολύ κοντά.