Γιατί συγκίνησαν οι μουσικές και τα τραγούδια που «άνοιξαν» το Θέατρο Λυκαβηττού ύστερα από 10 τόσα χρόνια, την περασμένη Παρασκευή; Χώρια από το συναισθηματικό φορτίο που κουβαλά το ίδιο το τοπόσημο, ήταν τραγούδια με καταγωγή σε μια «μυθολογία». Την τελευταία ίσως μαζί με τον Κανόνα που επέβαλαν πρώτοι ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Μάνος Χατζιδάκις σε ένα καθόλου νοσταλγικό παρελθόν. Ηταν ακούσματα από τη μυθολογία των ελληνικών high sixties, με τραγούδια που πρόλαβαν να γίνουν κλασικά μετά την πρώτη κυκλοφορία τους. «Ονειρο δεμένο», «Να με θυμάσαι», αναπόφευκτα το «Σαββατόβραδο στην Καισαριανή»: σαν λήμματα σε ένα συναισθηματικό αρχείο που δεν παλιώνει.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ