Συνεχίζοντας την αναφορά μου στην ευρωπαϊκή θεατρική δημιουργία μετά τον πόλεμο, δεν ξέρω, εγώ τουλάχιστον, μια οικονομική, κοινωνική, θεσμική, ιδεολογική μελέτη που να εξηγεί την μπίλια του θεατρικού παιγνίου και την αλλαγή, κάθε φορά, πορείας. Υπάρχουν στον αιώνα μας περίοδοι όπου ακμάζει για λίγο το ιταλικό, ύστερα το γερμανικό, κατόπιν το γαλλικό και παράλληλα το ρωσικό, το τσεχικό και το πολωνικό θέατρο. Λίγη κορύφωση και μετά απόλυτη σιωπή.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή