Ο κάμπος – εκτιμά ο καθηγητής Λέκκας – θα χρειαστεί τουλάχιστον πέντε χρόνια για να γίνει ξανά εύφορος. Εδάφη που ήταν ήδη επιβαρυμένα, σε μια τροχιά αργού θανάτου, δέχτηκαν σκληρή, χαριστική βολή. Δεν πάει πολύς καιρός αλλά ξεχάσαμε (;) τις προειδοποιήσεις των ειδικών στη μετά «Ιανό» περίοδο. Η συρρίκνωση της βαμβακοκαλλιέργειας στον νομό Λάρισας – έλεγε το 2021 ο καθηγητής Δαναλάτος – αποτυπώνεται σε μείον 500.000 στρέμματα την τελευταία 20ετία κυρίως λόγω απαγορευτικού κόστους στο νερό. Επιπλέον, αγνοούνται 560.000 στρέμματα από επικλινείς εκτάσεις με σιτάρι και κριθάρι. Με λίγα λόγια, 25.000 «χαμένα» στρέμματα τον χρόνο.

Και ξαφνικά ο κάμπος χάνει μέχρι και τα «δυνατά» χωράφια του αλλά και κρίσιμες παραγωγικές μονάδες. Περίπου μετατρέπεται σε απέραντο «μπαΐρι» (χέρσα έκταση) με δραματικές και εθνικών διαστάσεων επιπτώσεις. Δεν υπάρχουν ούτε εύκολες, ούτε τόσο γρήγορες απαντήσεις. Και αν την αντιμετώπιση της εφιαλτικής κατάστασης συνοδεύσουν γνώριμες τσαπατσουλιές του παρελθόντος, δεν θα υπάρξει ούτε χαραμάδα ελπίδας. Δεν μιλάμε πια μόνο για την ανάγκη βραχυπρόθεσμης αποτελεσματικότητας και παροχής της μέγιστης δυνατής στήριξης στους Θεσσαλούς που έχασαν ανθρώπους, σπίτια, καλλιέργειες. Δεν αρκεί μόνο η – κατά τους κυβερνητικούς – «γλώσσα της αλήθειας». Εδώ απαιτείται σχέδιο που αγγίζει την ανάγκη αναθεωρήσεων σε ένα ολόκληρο παραγωγικό μοντέλο. Χρειάζεται μια «γλώσσα» που θα είναι ικανή να πείσει χιλιάδες κόσμου να μην κλείσουν οριστικά την πόρτα στον κάμπο.

Η Θεσσαλία απασχόλησε έντονα, όπως αναμενόταν, τις πολιτικο-οικονομικές συζητήσεις στη Θεσσαλονίκη. Ηταν αναμενόμενο. Ο κάμπος δεν μπορούσε παρά να βρεθεί στον πυρήνα της (ανασχεδιασμένης εκτάκτως) πρωθυπουργικής παρουσίας στο τελευταίο διήμερο της ΔΕΘ και μεταξύ άλλων ανακοινώθηκε ότι υπάρχει προσέγγιση με την (έμπειρη σε αυτά) Ολλανδία αλλά και θα δημιουργηθεί ειδικός φορέας διαχείρισης των θεσσαλικών υδάτων. Και τώρα, μετά από αυτή την τυπική εκκίνηση της νέας τετραετίας, αρχίζουν για όλους οι προκλήσεις. Θα πέσουν στ’ αλήθεια πάνω από τον άγονο, πλημμυρισμένο κάμπο οι πολιτικές δυνάμεις, οι επιστήμονες, οι ιδιώτες, οι θεσμοί και οι τεχνοκράτες; Ή απλώς θα γίνει αυτό το θλιβερό πια «μπαΐρι» ένα εύφορο πεδίο για τη συνήθη θλιβερή αντιπαράθεση;