Υστερα από διακοπή και πριν από ευρωπαϊκό παιχνίδι είναι πάντα επικίνδυνη μια εκτός έδρας αποστολή στην περιφέρεια. Ετσι έμοιαζε και για τον Παναθηναϊκό το ματς στο Αγρίνιο. Φρόντισαν όμως οι Πράσινοι να το κάνουν εύκολο και να μην αφήσουν περιθώρια αμφισβήτησης και ελπίδας στους αντιπάλους τους ότι μπορούν να κερδίσουν κάτι. Το έκαναν παίζοντας εντυπωσιακό ποδόσφαιρο κατά διαστήματα. Και δείχνοντας και πάλι ότι προσθέτουν συνεχώς νέες ιδέες στο παιχνίδι τους. Είναι διαφορετικός ο Παναθηναϊκός σε αρκετά πράγματα σε σχέση με πέρσι. Σαφώς πιο βελτιωμένος. Και με δεδομένο πως ακόμα είμαστε στην αρχή της χρονιάς, στέλνει μηνύματα ότι στη συνέχεια θα μας εντυπωσιάσει ακόμα περισσότερο.

Πάντα σε τέτοιου είδους παιχνίδια παίζει ρόλο και η ομάδα την οποία αντιμετωπίζεις και είναι γεγονός ότι ο Παναιτωλικός έδειξε ένα σύνολο αρκετά αδύναμο σε όλες τις γραμμές. Εχει μπόλικη δουλειά μπροστά του ο Σούρερ. Το ότι το ματς τελείωσε ουσιαστικά στο ημίχρονο, με το 0-2 στο 46′ από τον Μπερνάρ, έδωσε την ευκαιρία σε όλους να δουν μερικά επιμέρους πράγματα. Οπως το ότι ο Σπόραρ θα μπορούσε να εκτελέσει εκείνος το πέναλτι που κέρδισε, να πάρει ψυχολογία μετά τα όσα έχει ακούσει, αλλά επέλεξε να το δώσει σε έναν συμπαίκτη του που το είχε επίσης ανάγκη: στον Αϊτόρ.

Οπως επίσης ότι ο Παναθηναϊκός παίζει με κέφι ανεξάρτητα από το ποιος μπαίνει βασικός και ποιος έρχεται από τον πάγκο. Είναι ένα μεγάλο μυστικό του φετινού Παναθηναϊκού η διαχείριση του ρόστερ από τον Γιοβάνοβιτς. Πώς να κρατάει δηλαδή ευχαριστημένους και έτοιμους, ψυχολογικά και αγωνιστικά, όλους τους παίκτες. Εχει πολλές επιλογές, έχει παίκτες εγωιστές, ισχυρές προσωπικότητες που θέλουν να παίζουν. Αν καταφέρει και συνεχίσει ο Παναθηναϊκός να δείχνει το ίδιο πρόσωπο ανεξάρτητα από όσους θα παίζουν κάθε Κυριακή και Πέμπτη θα δούμε πολλές τέτοιες καλές εμφανίσεις.