Και από το αποτέλεσμα των εκλογών στον ΣΥΡΙΖΑ διαφαίνεται ότι αλλάζει θεμελιώδης συνθήκη των δημοκρατιών μας: από την αντιπροσωπευτική δημοκρατία διολισθαίνουμε στην άμεση δημοκρατία. Οι διαμεσολαβητικοί θεσμοί μεταξύ πολιτών και εξουσίας –κυρίως τύπος και κόμματα– τείνουν να εξαλειφθούν εξαιτίας των δυνατοτήτων άμεσης πολιτικής επικοινωνίας που προσφέρουν τα λεγόμενα «κοινωνικά δίκτυα».

Ο Στέφανος Κασσελάκης επιχειρεί αυτό που κατάφερε ο Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ: ο πρώην πρόεδρος «κούρσεψε» κυριολεκτικά το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα εκμεταλλευόμενος την ισχύ του Twitter (νυν Χ). Δεν είχε ούτε την υποστήριξη του ρεπουμπλικανικού κομματικού μηχανισμού ούτε μεγάλων μέσων επικοινωνίας, πλην του καναλιού Fox.

Το κατόρθωμα του κύριου Κασσελάκη είναι πιο εντυπωσιακό (και πιο επίφοβο): ο Ντόναλντ Τραμπ, πριν επιχειρήσει την πειρατική του επιδρομή ήταν πασίγνωστο δημόσιο πρόσωπο, πάμπλουτος και με επιτυχημένη σταδιοδρομία στην τηλεόραση. Ο κύριος Κασσελάκης έκανε το ρεσάλτο του από το πουθενά, παντελώς άγνωστος πριν τοποθετηθεί στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ και ελάχιστα γνωστός τη στιγμή που ανακοίνωσε την υποψηφιότητα του για την ηγεσία του κόμματος.

Βεβαίως, η Ελλάδα δεν είναι Αμερική, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι Ρεπουμπλικανικό Κόμμα και ίσως ο κύριος Κασσελάκης δεν κερδίσει την επόμενη Κυριακή, παρά τη ανορθόγραφη (αμερικανική) γραφή του επωνύμου του για να αποφύγει το «Καζελάκης». Ακόμη και έτσι, μετά από τέτοια θριαμβευτική είσοδο στην πολιτική σκηνή θα μπορεί να διεκδικήσει πρωταγωνιστικούς ρόλους – εκτός και αν διαπιστώσει ότι υπάρχει άλλη δυνατότητα πειρατείας με πλουσιότερο κούρσο. Αλλά διαθέτει τα προσόντα για καλύτερα λάφυρα;

Αυτά αφορούν τον ίδιο και το κόμμα του, το κρίσιμο ερώτημα είναι: υπάρχει προοπτική για άλλους «κασσελάκηδες» στο πολιτικό σύστημα; Δυστυχώς, πέρα από την τάση της πολιτικής παγκοσμίως να ανοίγει επικίνδυνους αδιαμεσολάβητους δρόμους, στη χώρα μας έχουμε το παράδοξο φαινόμενο της υποστήριξης του πειρατή από τον κατεξοχήν αρμόδιο για την πάταξη της πειρατείας, τον πρώην αρχηγό του ναυτικού – είναι η νέα επιβεβαίωση στην πράξη της θεωρίας των δύο άκρων που συναντώνται.

Είχαμε προ μηνών άλλη επιβεβαίωση και των δύο θεωριών: πρώην αφενός αρεοπαγίτης προσπαθούσε να γίνει το πολιτικό υποκατάστατο φυλακισμένου νεοναζί αφετέρου αποδείχθηκε πως στις ημέρες μας η έλλειψη/απαγόρευση κόμματος δεν δυσχεραίνει την επιτυχία στις εκλογές.

Αν λοιπόν μέλη δύο κορυφαίων θεσμών δείχνουν τέτοια συμπεριφορά, αν οι θεσμοί εκκολάπτουν τέτοια αυγά, γιατί να περιμένουμε πως τα μέλη των κομμάτων –και πολύ περισσότεροι οι απλοί ψηφοφόροι– θα πάνε κόντρα στους επικίνδυνους ανέμους των αμεσοδημοκρατικών καιρών; Ας φοβόμαστε για πολιτικές θύελλες σαν του Δανιήλ και καταστροφές μεγαλύτερες από αυτές της Θεσσαλίας και της Λιβύης.